franfotoblog

Heeft ooit bestaan

Over het vrije gebruik van openbare ruimte voor de hedendaagse fotograaf. Er hebben zich altijd mensen bemoeid met m’n werk als ik op straat bezig was. Dit is Amsterdam! 

In het analoge tijdperk ging het dan over dingen die je niet kon zien en lastig waren uit te leggen. Door je voorkomen, het verhaal en de intelligentie van zo’n geïnteresseerde was het altijd wel mogelijk tot een bevredigende oplossing te komen voor het raadselachtige gedrag en werk van een straatfotograaf. 

Misschien komt het ook doordat ik niet meer zo nodig hoef, of dat ik het wel een beetje heb gehad met mensen die over alles iets weten, of de terechte bezorgdheid van vrouwen als er een vreemdeling ze op straat staat te fotograferen. Dat het nog steeds vrij staat in dit land om op de openbare weg te fotograferen valt niet meer uit te leggen. Als je geen toestemming hebt ben je verdacht en wordt je gedwongen te laten zien wat je hebt gemaakt, waarna het verwijderd moet worden. Anders bellen we de politie. 

Ik heb deze foto’s niet in eerste instantie gemaakt omdat er kinderen op te zien zijn. Het hadden ook volwassenen kunnen zijn. Het ging me eigenlijk om toneel in het openbaar. Zie je niet vaak. Het had ook een poppenkastvoorstelling mogen wezen. Is alleen wat lastiger vast te leggen. Hier kijk je dwars door de voorstelling naar de reactie van het publiek en de magie van het geloof in onze onbeperkte fantasie. Ondanks dat sommige ouders en begeleiders hun wenkbrauwen fronsten toen ik daar bezig was.

Lunchpauze

Je zou zeggen, gewoon een meisje dat een flesje Cola drinkt terwijl ze tegen een boom leunt. Over een half jaar(?) zou dat misschien de waarheid zijn. Nu niet. Je kunt er de lamlendigheid van dit Coronatijdperk in terugzien. Wachten, wachten en wachten. 

Maar heb ik dat wel goed gezien? Zitten de beelden van de dertiger jaren, niet in de weg? Gebruik ik geen beeldtaal uit een andere tijd? Misère en openbare dronkenschap? En helemaal waar vrouwen dat doen? Hoe ging dat liedje van The Kinks ook alweer? Op de Lp ‘Muswell Hillbillies’ staat het nummer: ‘Alcohol’, over “a sinner who used to be a winner”, en die in de goot eindigt. “Barley Wine, pink gin. He’ll drink anything. Port, pernod or tequila. Rum, Scotch, Wodka on the Rocks, as long as all his troubles disappeared.” Maar zij drinkt Cola, ze zoekt vergetelheid. 

Het deed me ook denken aan de schoolpauzes die je zelf moest invullen als puber. Van gejat geld, snoep of chips kopen. Meteen op straat opeten. Nog net niet roken. Een boom biedt daarbij al eeuwen natuurlijke steun, een lantaarnpaal zou het te grootsteeds maken. Natuur als medicijn tegen hopeloosheid. Maar het gemarmerde wateroppervlak versterkt de onrust weer. Het gevoel van een eindeloos vooruitzicht, dat er aan deze misère in je leven nooit een eind lijkt te komen. Je weet niet beter, het is voor het eerst dat je zoiets meemaakt. 

Misschien was het beter geweest als ik even met haar was gaan praten.

K. Schippers  1936 - 2021,  uit  ‘De laatste keuze’ van Philip Mechanicus  1936 - 2005