Toeval 3
Zou het instinct kunnen zijn? Het aanvoelen dat er iets gaat gebeuren? Is dat erfelijk of kun je het trainen? En levert het nog iets op?
Een favoriete manier is fietsend fotograferen. Alles ingesteld op de automaat en zomaar in het wildeweg afdrukken. Alleen maar je lens richten op iets dat je veelbelovend vindt, en dan maar op goed geluk hopen. Een beetje zoals Gary Winogrand werkte. Veel van zijn foto’s in groothoek; altijd scherp. Of hij altijd door z’n zoeker keek weet ik niet, wel het gevoel dat de foto al gemaakt was voordat men het in de gaten had. Of hij hing de onopvallende toerist uit die alles fotografeert. Vandaag de dag moet het helaas wat heimelijker.
Had ik dit ook kunnen maken als ik wel door de zoeker had gekeken? Misschien wel, maar m’n voorkeur voor evenwicht had de verticale lijnen vast gecorrigeerd. Zo heb ik er geen weet van, de camera heeft het gedaan. Alle toevalligheden worden opeens bijzonder. De synchroniteit tussen het meisje en de jongen op de ballustrade. Beiden in een wit T-shirt en jeans. En op het moment dat zij het elastiekje rond haar paardenstaart draait, maakt hij z’n schoenveters vast. Hoe ze in een driehoek van schaduwen en een metalen leuning past, of dat haar hoofd vrij van zijn broekspijp blijft. Als extra een bloedneus door de rode glazen van haar zonnebril.
Gelukkig dat er bij zoveel harmonie toch nog iets te raden over blijft. Het vleesachtige kokertje dat rechts onder in beeld ligt. Er staat een merkje op, maar welk? Misschien een speakerboxje? Welk soort muziek zou hier bij passen: “Aan de Amsterdamse Grachten”, Vivaldi, of Doug Sahm’s “groovin’ with the girls along the canals”, uit “Hello Amsterdam”?
