franfotoblog

2 | 11 | 2025
543

Twee reflecties

Voor mij zijn reflecties zelfstandige beelden, geen spiegelbeelden. De eigenschap van glas om te spiegelen is daarbij essentieel en toch miniem, je kijkt er dwars doorheen. Het is een menging van wat er is en een nieuwe werkelijkheid door de reflectie.

Eigenlijk zijn het drie lagen: de realiteit, het glasoppervlak en de reflectie er op. Dat je twee dingen tegelijk kunt zien, geeft spannende combinaties; ze lijken niet bij elkaar te passen. Een realistisch beeld krijgt een extra laag, het geheel lijkt een andere werkelijkheid.

Hier zat ik in een stilstaande trein en keek uit op een perron. Achter me scheen de zon op een groot geel vlak dat weerkaatste op het raam waar ik doorheen keek. Het was een stuk van de trein die net naast de onze was gestopt. Bij de Rakutenman zijn de gebogen ronde hoeken van het treinraam buiten te zien. De ronde hoeken van de grotere ramen zitten in mijn coupé.

Bij de foto op rechts gaat het alleen om de reflectie, op links laten de donkere rugleuningen van de treinstoelen de voorbijganger voor driekwart intact. Z’n hoofd wordt bijna helemaal weg belicht door het gele vlak. Het gefilterde zonlicht van het dak boven hem zorgt voor extra stukjes detaillering. Maar die zonnebril maakte hem pas echt een anonieme voorbijganger.

29 | 10 | 2025
542

Ted Milton

Wanneer word je uitgenodigd om in iemands slaapkamer een foto te komen maken? Van de foto’s van Diana Arbus weet ik dat het dan meteen intiem lijkt. Hotelkamers hebben een sfeer van tijdelijk privé, passend in het jachtige leven van artiesten.

Ik denk dat Lex van Rosen in dit hotel het portret van Chris Isaak voor zijn derde LP “Heart Shaped World” (’89) heeft gemaakt. Isaak zit op de rand van zijn bed direct naast een hollandse wastafel en handdoekenrek. Hij moest blijkbaar met weinig genoegen nemen, je krijgt een benauwde indruk. Het Quentin hotel was toen het hotel voor kleinere acts, net zoals hotel Wiechmann op de Prinsengracht dat in de zeventiger jaren was.

Hotelinrichting ademt neutraliteit, iedereen moet er zich thuis kunnen voelen. Anton Corbijn’s foto van Elvis Costello uit 1977 heeft diezelfde sfeer. Je kunt voor je foto ook de gang op gaan, of in een ontbijtruimte iets creëren. Maar niet iedereen wil meteen de straat op. Helemaal niet als ze net wakker zijn.

Gelukkig hadden ze in het Quentin nog schrootjes aan de muur en Tomado bedlampjes. Allemaal efficiënt, niet kostbaar en zonder opsmuk. Een puntje van zijn koffer moest op bed en het beeld was compleet. Hij was ‘s nachts laat aangekomen, na een optreden in de Reinhalle in Düsseldorf. Om dat te bewijzen haalde hij een officiële pet van een bewaker met logo uit z’n koffer. Die moest even op om iets uit te proberen, maar ik vond dat afleiden. Het paste misschien bij zijn gevoel voor humor, maar je zou ook kunnen denken dat hij die altijd op had. En de associatie van belegen Engelse humor met Duitse teksten hoefde voor mij niet. Milton is dichter, muzikant bij Blurt (“jazz-punk-psycho-dada-combo”, vlgs. Wikipedia) en poppenspeler.

Quentin Hotel 03-03-1986
26 | 10 | 2025
541

Presidentieel vertoon

Een tragisch element van theaterfotografie is de éénmaligheid. Gemaakt voor de publiciteit, die volgende week weer zal worden opgevolgd door een andere productie. Al het werk er omheen is voor deze serie voorstellingen. Bij het doorzoeken van materiaal van toneelgroep Het Barre Land, kwam ik dit weer tegen. Nog steeds actueel. Uit ‘De president’ (2011): in al zijn eenvoud indrukwekkend en tijdloos.

Ik probeerde altijd het theatrale in m’n theaterfoto’s te minimaliseren, anders zouden ze te tijdelijk overkomen. Dat kon ook omdat het idee dat expressie, als je theater speelt, na de oorlog minder is geworden. Minder is meer. Bij Het Barre Land ging dat als vanzelf.

Ik stelde me bij deze scènes voor wat Carole moest voelen toen ze deze jurk droeg, majestueus. Alsof ze hierna naar een receptie op de Griekse ambassade kon gaan. Zo moet Helena van Troje er uit hebben gezien.

Maar ze speelde een hofdame. Ze was de kleedster van de vrouw van de president. De president zelf zat daarbij in bad. Met een vertrouweling, daardoor dat raadsel van die drie knieën. Waarom ze dat kussen met veren leeg moest schudden? Een witte verenregen kan een symbool zijn voor je veren uitslaan, iets nieuws beginnen. Ze werd honds behandeld door de presidentsvrouw. Maar kijk hoe ze haar rechtervoet heeft neergezet. Die gaat een stap zetten; hier staat wat te gebeuren.

Carole van Ditshuijzen als Mevrouw Frölich in ‘De President’
22 | 10 | 2025
540

Dick Hauser 1952 - 2025

Dick heeft me, zonder dat hij het liet merken, altijd gesteund. Zo ben ik in de theaterfotografie terecht gekomen. Toen Hauser Orkater splitste had hij me graag meegenomen met zijn Horde. Ik heb het geprobeerd, maar voelde me toch meer thuis bij de Mexicaanse Hond. Dat vond hij geen enkel probleem. Ik heb er o.a. deze foto aan overgehouden, waar ik nog steeds blij mee ben. Zijn monumentale uitstraling, die ingetogen en zelfverzekerde houding, z’n ‘Italiaanse’ looks en z’n inventiviteit (drummachine), gevoel voor theater en organisatietalent zitten er in. Ik vond Dick het voorbeeld van een grote stille kracht.

Een echte lefgozer.