Perfectie
Soms ben ik verbaasd over mezelf. Ik hou niet van perfecte plaatjes. Er moet wat rammelen. Maar dan kijk ik toch weer met enige voldoening naar deze foto. Ik heb die scooterman niet eindeloos heen en weer laten rijden, het kwam net allemaal goed samen.
En toch, eigenlijk wel wat benauwend om met je hoofd zo gevangen te zitten in zo’n cirkel. Of die strakke inkadering van z’n bruine jas in die baan zonlicht. Alles zit dichtgetimmerd. Zo lijkt het alsof ik heel goed kan ‘timen’, maar meestal ben ik net te laat. En wat voor betekenis heeft zo’n beeld nou eigenlijk? De tegenstelling van iets schimmigs en tegelijk de nadruk op iemand in het bijzonder? Het jachtige van onze tijd? De camera legt dingen vast die je anders nooit ziet? Hoe dat rood er uit knalt zonder opdringerig te worden?
Wat me tegenstaat is die verheffing van het toeval. Het ‘kijk-mij-eens’ gevoel, dat wel een trefzekere vinger verraadt, maar meer ook niet. Het leven is toch echt rijker, en de kijker mag best met wat meer raadsels worden opgescheept.
Daarom dat tweede plaatje. Waarom staat hier een man een foto van een verkeersbord te maken? Ik werd aangetrokken door de schaduwen en de baan licht op die plek, maar hij zoomde in op die rode cirkel zelf. Gelukkig voor mij vanuit een hoek die het bord vrij liet, zodat je het bord en deze man in één beeld had. Zijn schaduw, die lijkt op een afbeelding van de universele mens, kreeg ik cadeau.
Hier is het anonieme een stuk menselijker dan in dat vluchtige scooterbeeld. Ik ben met hetzelfde bezig als deze fotograaf, het bewaren van de schoonheid van dit raadsel, alsof je de wereldbol in een rood heelal kunt zien zweven.
Herfst
Toen ik m’n fiets van het slot haalde, zag ik dat blaadje. Deed aan Erwin Blumenfelt denken.
Museumplein vijf oktober 2025
Altijd een beetje oppassen met teksten in een foto. Maar hier kon ik het toch niet laten. Zou een kwart miljoen stemmen een ommezwaai in het Israël-dossier teweeg kunnen brengen op de 29e?
Affiche Peace Now: Max Kisman.