franfotoblog

21 | 9 | 2025
531

Op de loer

Uit Wikipedia: “Contractonderhoud is het uitvoeren van onderhoudsactiviteiten op basis van een contractuele afspraak. Deze contractuele afspraak is in een overeenkomst (volgens het burgerlijk wetboek) vastgelegd.” Waarvan akte.

Aan de kleur van het voertuig waarmee diensten komen voorrijden, herkent men de bedoelingen. Zwart blijft altijd verdacht, zogenaamd neutraal. Geel en donkerbruin horen bij bezorgdiensten, lichtblauw staat voor wasmachines en ijskasten op straat, en wit wil een onschuldige indruk uitstralen. Verdachte personen in thrillers rijden er altijd hard in weg.

Gelukkig staat hier op de deur dat de inzittende zich met contractonderhoud bezighoudt.  Maar de laagstaande zon en de schaduw van een achteruitkijkspiegel zorgen voor een masker over z’n gezicht, zoals op foto’s van misdadigers met zwarte balkjes over hun ogen. Meteen daarna denk je dat er hier helemaal niet gewerkt wordt. Vast een illegale siësta, of gamen in de baas z’n tijd. Zou ik ook doen.

Maar het meest bevalt me de verfijnde vorm van rubricering. Er had ook “Inspecteur” of “Controleur” op deze deur kunnen staan. Maar die moeten altijd iets onmiddellijk aan het kantoor doorgeven. Ik herinner me een foto van Roel Bazen uit een van de beste Nederlandse fotoboeken van de afgelopen dertig jaar; “Ons kent Ons”, met Kees van Kooten en Wim de Bie uit 1993.

De Bie verbeeldt hier: ”J. Hendriks, sociaal rechercheur”. Essentieel verschil, hier wordt duidelijk iets gerapporteerd (al is zijn zwarte Bic niet ingedrukt). Het wordt voorlopig eerst opgeschreven, er is nog overleg mogelijk. Ook een ambtenaar kan zich vergissen.

Zo’n telefoontje van die Zorro is anoniemer en bedreigender.

17 | 9 | 2025
530

Perfecte plaatjes

Een zucht van verlichting toen ik langs deze vuilcontainer in de Honthorststraat reed. Hier lag het bewijs dat perfecte plaatjes gauw vervelen. Hoewel daar veel toeristen langslopen had niemand de aandrang gevoeld om deze, meest succesvolle, reproductie van Ikea mee te nemen.

Op de poster kijk je uit op de Herengracht vanaf de Brouwersgracht. Een zwart wit foto waarbij een fiets tegen het hek aan de waterkant staat; er is geen mens te zien. De lantaarnpaal staat er het meest prominent op. Zou de fiets bijzaak zijn geweest? Samen met de boom lijkt hij een soort kader te vormen waarin je het water en de huizen krijgt gepresenteerd. De fiets steekt goed af tegen de weerspiegeling op de gracht. Vakwerk.

Je voelt je meteen aangetrokken tot die alleenstaande fiets. Ikea lijkt daar niet zo zeker van en heeft ‘m daarom rood ingekleurd. Er is geen moeite gedaan om ‘m er aantrekkelijk uit te laten zien, om het zadel wappert een goedkoop plastic boodschappentasje. Het dwarse voorwiel en de leeggelopen banden maken het af. Die wordt binnenkort verwijderd of gaat de gracht in.

Als secondanten staan er een volle vuilnisbak, de lantaarnpaal en die boom achter drie Amsterdammertjes op de stoep. De deksel van een rioolput doorbreekt het strakke straatstenen patroon. Op de achtergrond woonboten en die wereldberoemde statige huizen. Eeuwige rust. Misschien dat het door deze foto komt, maar de gemeente heeft er nu een bankje neergezet.

Een perfecte weergave van een Amsterdamse sentiment, dat we ondanks die zeventiende-eeuwse erfenis toch zo gewoon zijn gebleven. Hier op straat laat je het liggen, thuis ga je het missen. Tot 22 november 2018 zijn er wereldwijd 427.000 posters van verkocht.

Zie ook:  www.youtube.com/watch?v=mNHFERUa04A

10 | 9 | 2025
528

Uniqlo

Hoe langer ik hier naar kijk, hoe onmogelijker het wordt. Ik kan m’n positie niet bepalen. Wat is hier nog reëel? Wat is dichtbij en veraf? Kan het nog voller? Staan die twee jongens op links naast me? Zijn het tweelingbroers?

De foto is gemaakt in de winkel van de Japanse Uniqlo keten in de Kalverstraat. Maar op het Rokin kun je ook naar binnen. De inrichting vind ik altijd inspirerend, ik ken geen andere winkel waar zo nadrukkelijk gebruik is gemaakt van de hoogte. Alles lijkt hier hoog opgestapeld om toch maar zoveel mogelijk te laten zien. Je past er als publiek nog net tussen. Zo’n opgepakt gevoel verhoogt de saamhorigheid. Alsof iedereen hier op een koopje uit is. Alleen een foto met fragmenten van deze chaos doet daar recht aan.

Om die uitstalling een nog wijdsere indruk te geven staan en hangen er overal verticale spiegels. Daardoor ontstaat wel diepte, maar de leesbaarheid verdwijnt. Het prijsbordje net boven het midden is hier spiegelbeeldig, maar de mededeling op rechts is gewoon leesbaar. De helft van de rode blokjes die de maat aangeven van de jassen zijn wel weer in spiegelbeeld. Zou de zilveren streep in het midden de rand van een spiegel kunnen zijn? Dan is die jongen met die pet dus de enige echte, al lijkt zijn tweelingbroer met heel wat anders bezig. En is dat manchet onderaan ook een spiegeling van die eerste jas op het rek, of van een andere jas?

Wat een geluk dat ik naar paskamer ‘8’ kijk, het enige cijfer waar al die bespiegelingen er niet toe doen. Linksom of rechtsom, een acht blijft altijd hetzelfde.