2 | 3 | 2025
477
L'Empire des Vamps
Dit had op een ouderwets sigarettendoosje kunnen staan. Maar was dan waarschijnlijk toch iets te uitdagend voor de meeste rokers. Die lieten liever een dromerige Belinda, een getemde Tigra of een adellijke Miss Blanche in rook opgaan. Is dit een foto of een tekening? Beiden? Wat een perfectie, heeft dit ooit bestaan?
Er is van alles gedaan om de indruk van een droomvrouw te geven. Helaas blijft dat meestal steken in het uiterlijk, omgeving, kleding of handeling. Hier het vasthouden van een brandende sigaret. Dit is een vrouw van de wereld, die pretendeert lak te hebben aan conventies. Een fantasiewezen waarvan een restje lippenstift op haar sigaret al teveel is, ook al heeft ze haar lippen veel te zwaar aangezet.
De kleuren groen en magenta zijn complementair en verre van neutraal, ideaal voor een extra ‘shock’ effect. Haar sierlijk en monumentaal gevouwen kraag doet denken aan het inpakpapier om een prachtig boeket. Je wordt gedwongen om naar haar blanke, maagdelijke huid te kijken. Delicate schaduwen van haar sleutelbeenderen zijn je beloning.
Nergens sporen van schouderbandjes. Of ‘schaduwen’ van een bikini. Bruin worden overkomt anderen. Van zweten heeft ze nog nooit gehoord, nergens een smetje of een vlekje. Ze moet representatief overkomen en dat kan alleen in koele perfectie.
Maar wat een raar hoofd. In deze stand zie ik teveel van de linkerkant van haar gezicht. Enorme wangen, waardoor haar ogen relatief klein lijken. Getekende wenkbrauwen, die duiden op constante verbazing of een uitnodiging om contact te maken. Maar dan moet ik wel eerst om haar metallic handschoenen heen. Wat voor klauwen zitten daarin verborgen?
26 | 2 | 2025
476
Maandagmorgen in de Pienemanstraat
24/02, 11.27 uur
Dus dan maar de stoute schoenen aangetrokken en de twee mannen benaderd die veertien dagen geleden onze stoep opnieuw hebben betegeld en het fietsenrek teruggeplaatst. (zie blog 473)
Ze deden het met z’n tweeën. De man in de overall had de leiding. In een bloedtempo werden de stoeptegels van een pallet getild en in één zwaai doorgegooid naar de jongere man die ze strak tegen elkaar op het zand legde. Het leek ze moeiteloos af te gaan. Maar je kon zien dat deze acrobatische act tot het uiterste was beproefd en toegepast. Lenigheid en efficiëntie op z’n mooist.
Omdat ze vlak tegenover elkaar stonden was de spanningsboog kort. Zo’n tegel hing een fractie van een seconde in de lucht. Ik wilde dat moment vasthouden. Maar met m’n slechte timing moest ik toch nog drie foto’s maken. Ik moest niet letterlijk wachten tot de steen z’n handen had verlaten, maar tegen m’n gevoel in afdrukken als hij z’n zwaai inzette. M’n toestel heeft wat bedenktijd nodig.
Zo maagdelijk heb ik mijn fietsenrek nog nooit gezien. Ik wilde ze bedanken en heb een mailadres gekregen.
26 | 2 | 2025
475
Maandagmorgen op het IJ
24/02, 10.12 uur
Alles waar je doorheen moet bijten: regen, zo’n taaie maandagmorgen en minstens nog drie kwartier onderweg. Op de pont gelukkig nog meer slachtoffers.
Omdat iedereen in beslag is genomen door mobieltjes en ik me voordoe als toerist, kan ik rustig foto’s maken van mensen die nat en koud bij elkaar kleumen, op weg naar het Centraal Station. Een schip vol kledderige kleding en vormloze capuchons. Tegenover me wel rode laknagels op een azuurblauwe iPhone.
Maar dan zie ik het licht vallen op een jonge vrouw in de wachtruimte naast ons. Haar gezicht had eerder een wat papperige, slome indruk op me gemaakt. Maar doordat ze even haar ogen sloot, leek ze opeens in zichzelf te keren en bijna een serene indruk te maken. Misschien zou deze dag toch nog iets op gaan opleveren.