Op de loer
Uit Wikipedia: “Contractonderhoud is het uitvoeren van onderhoudsactiviteiten op basis van een contractuele afspraak. Deze contractuele afspraak is in een overeenkomst (volgens het burgerlijk wetboek) vastgelegd.” Waarvan akte.
Aan de kleur van het voertuig waarmee diensten komen voorrijden, herkent men de bedoelingen. Zwart blijft altijd verdacht, zogenaamd neutraal. Geel en donkerbruin horen bij bezorgdiensten, lichtblauw staat voor wasmachines en ijskasten op straat, en wit wil een onschuldige indruk uitstralen. Verdachte personen in thrillers rijden er altijd hard in weg.
Gelukkig staat hier op de deur dat de inzittende zich met contractonderhoud bezighoudt. Maar de laagstaande zon en de schaduw van een achteruitkijkspiegel zorgen voor een masker over z’n gezicht, zoals op foto’s van misdadigers met zwarte balkjes over hun ogen. Meteen daarna denk je dat er hier helemaal niet gewerkt wordt. Vast een illegale siësta, of gamen in de baas z’n tijd. Zou ik ook doen.
Maar het meest bevalt me de verfijnde vorm van rubricering. Er had ook “Inspecteur” of “Controleur” op deze deur kunnen staan. Maar die moeten altijd iets onmiddellijk aan het kantoor doorgeven. Ik herinner me een foto van Roel Bazen uit een van de beste Nederlandse fotoboeken van de afgelopen dertig jaar; “Ons kent Ons”, met Kees van Kooten en Wim de Bie uit 1993.
De Bie verbeeldt hier: ”J. Hendriks, sociaal rechercheur”. Essentieel verschil, hier wordt duidelijk iets gerapporteerd (al is zijn zwarte Bic niet ingedrukt). Het wordt voorlopig eerst opgeschreven, er is nog overleg mogelijk. Ook een ambtenaar kan zich vergissen.
Zo’n telefoontje van die Zorro is anoniemer en bedreigender.