Twee reflecties
Voor mij zijn reflecties zelfstandige beelden, geen spiegelbeelden. De eigenschap van glas om te spiegelen is daarbij essentieel en toch miniem, je kijkt er dwars doorheen. Het is een menging van wat er is en een nieuwe werkelijkheid door de reflectie.
Eigenlijk zijn het drie lagen: de realiteit, het glasoppervlak en de reflectie er op. Dat je twee dingen tegelijk kunt zien, geeft spannende combinaties; ze lijken niet bij elkaar te passen. Een realistisch beeld krijgt een extra laag, het geheel lijkt een andere werkelijkheid.
Hier zat ik in een stilstaande trein en keek uit op een perron. Achter me scheen de zon op een groot geel vlak dat weerkaatste op het raam waar ik doorheen keek. Het was een stuk van de trein die net naast de onze was gestopt. Bij de Rakutenman zijn de gebogen ronde hoeken van het treinraam buiten te zien. De ronde hoeken van de grotere ramen zitten in mijn coupé.
Bij de foto op rechts gaat het alleen om de reflectie, op links laten de donkere rugleuningen van de treinstoelen de voorbijganger voor driekwart intact. Z’n hoofd wordt bijna helemaal weg belicht door het gele vlak. Het gefilterde zonlicht van het dak boven hem zorgt voor extra stukjes detaillering. Maar die zonnebril maakte hem pas echt een anonieme voorbijganger.