Zo moet het geweest zijn
Een zomerse dag in het park. Het is zondagochtend, alles schittert, nog niet echt heet, omfloerste stemmen, geen zuchtje wind. Iedereen gaat ergens heen, wie zijn al die mensen, ik ben bang het bewustzijn te verliezen.
Afbeeldingen in m’n geheugen zien er zo uit. Onscherp, overbelicht, droomachtig, uit een ander tijdperk en vooral harmonisch. Zwart-wit, tijdloos en vloeibaar.
De gloeiende witte vlinder op het hoofd van het meisje in wit, zuigt meteen alle aandacht naar zich toe. Wat een geluk dat de vrouw die achter haar staat donker gekleed is. Ik denk aan Breitner en meisjes in boezeroens en strikken in hun haar op Hartjesdag, anno 1895. Of de tijdloze boeken van Theo Thijssen.
Zulke strikken zitten ook in de linten van de schorten van de vrouwen achter de tafel. Er ligt een laken over. Ze hebben de koelte van de schaduw uitgekozen. Er staan vast flesjes Oranjeboombier op. Iets in me verlangt er ook naar dat dit bij de ingang van het Vondelpark moet zijn geweest. Die schutting op rechts hoort natuurlijk bij een theetuin.
Een impressionistische foto. Uit de tijd dat sommige fotografen zichzelf net zulke kunstenaars wilden voelen als schilders. Je ziet het in hun onderwerpen en de uitvoering. Ze willen meer dan louter het vastleggen van de tijd, er moest emotie bij.
De foto is gemaakt door de beste eenarmige Tsjechische fotograaf uit de vorige eeuw, Josef Sudek (1896 - 1976) en heet: “Auf der Flussinsel in Kolin 1924 - 1926.” Kolin was toen een herstellingsoord voor oorlogsinvaliden. Sudek kreeg de eretitel ‘Poet of Prague’. Al zijn werk gaat over intimiteit, de verstilde interieuropnames van zijn eigen studio zijn meesterwerken van lichtval, composities en romantiek.
