Cadeautje
Zat een boek te bekijken van de fotograaf Scavullo. Over mannen en hun gedrag, geuren en gewoontes (Scavullo: “MEN”). Achter me hing een luxaflex. De zon scheen.
Als ik het boek draaide vielen de lichtstrepen precies waar ik ze wilde. Op de zwarte gedeeltes vielen ze bijna weg, op de grijze bleven ze intact.
Ik keek naar een foto van Philippe Petit, een beroemde koorddanser. Op U-tube is nog te zien hoe hij tussen de twee torens van het World Trade Center over een touw loopt.
“Op 7 augustus 1974 liep de 24-jarige Franse koorddanser Philippe Petit over de gapende diepte van 415 meter de afstand van 40 meter van de zuid- naar de noordtoren. En terug, en weer heen, draaiend om zijn as, liggend op het koord, zwaaiend met z’n hand. Een show van een letterlijk verblindende schoonheid.”
-Laurens Reitsma, Boekreporter.nl
Misschien kon hij dat zelfs ook met zo’n circusfiets. Meer dan op een gewoon rijwiel maak je daarbij gebruik van je gewicht om in evenwicht te blijven. Alsof je danst. Op mijn streepfoto moet hij ook nog eens tussen stralen door fietsen zonder ze te raken. Zoals diamantdieven onder, over of tussen laserstralen door moeten om de Koh-I-Noor te kunnen pakken.
L’odeur d’une femme: Place de la Concorde
Opeens ruik ik ‘Femme' (1944) van Rochas. De geur van m’n moeder als ze op visite ging, of met m’n vader naar het Concertgebouw in Amsterdam. Het rook vol, weldadig en rijp. Het woord 'douairière' probeert zich hier tussen te wringen. Of Mae West, waar de vorm van de fles vandaan kwam. Klassieke moederpoeder.
Laat middaglicht op de Place de la Concorde. Door onderbelichting wordt de wereld een plat decor waar silhouetten doen alsof ze het leven spelen. Weinig auto’s. Dit moet in de vroege vijftiger jaren gemaakt zijn. Ik kan me van toen bloedhete namiddagen herinneren, waarin een scherp beeld van de omgeving er niet meer toe deed door het intense zonlicht. Je gaf je maar over; eigenlijk was zo’n dag al voorbij.
Dit zou het begin kunnen zijn van een film-noir. Het is vast augustus, de stad is leeggelopen, iedereen met vakantie. Er zijn alleen nog mensen met vitale beroepen achter gesloten luiken. De straat op gaan deed je als het echt niet anders kon. De fotograaf heeft een hoge positie gekozen om de fontein beter te laten uitkomen tegen een donkere achtergrond. Verneveld water als bruidssluier die de laatste zonnestralen van de dag opvangt.
Na-oorlogs Parijs is bezig met haar zoveelste comeback: het existentialisme, de chansons, Christian Dior’s New Look, de Citroën DS, de jazzkeldertjes en jongeren die zich losmaken van wat er van hen verwacht wordt.
De afdruk is gemaakt op chamois warmtoonpapier. Meestal gebruikt voor wat ‘beschouwelijker’ opnames. De ingebouwde vergeling gaf er ook oud cachet aan. Om langer naar te kijken. Zou je ook kunnen omschrijven als zacht, warm en levendig. Comme une Femme.
Fotograaf onbekend
Vleuten by Night
Soms komt alles samen. Niet direct toen ik deze foto maakte, maar achteraf. Dan ga je pas betekenissen geven, mogelijkheden overwegen. Verwonder je je over zoveel toeval.
Een vrouw loopt uit het licht de duisternis in. Haar enige bescherming is een paraplu. Ze ziet nog maar de helft van haar omgeving. Is ze daardoor extra kwetsbaar? Schermt ze zich af? Is ze eenzaam? Vermoeid?
Dan het prachtige licht. Een combinatie van m’n flits en het aanwezige lantarenlicht. Het donkere vlak van een nachtelijke hemel is te gebruiken als een vorm van display; alles wat je er op legt zal, als een ring op een juwelierskussentje, bijzonder overkomen.
Ik had het geluk dat de cremekleurige stof van haar jasje soepel langs haar heupen plooide en haar tas dezelfde tint had. En dat de manchetten werden benadrukt door een grote knoop. De scherpte lag precies op haar ceintuur, alles er om heen bewoog terwijl ze van me wegliep. Het is lastig om iets scherp te houden dat op je afkomt of zich van je verwijdert. Op een eigenaardige manier ondersteunden deze stof en het romige licht elkaar. Als de kleur van haar paraplu een andere was geweest was de sfeer minder luchtig geweest.
De lichten van de lantarenpalen lijken zich allemaal naar haar toe te buigen. Het zou ook een filmset kunnen zijn waar ze dadelijk in het lamplicht een scène op een verlaten parkeerplaats moet spelen.
En nu, na een jaar coronagedrag, interpreteer je het voorwerp dat ze in haar linkerhand houdt heel anders. Toen was het gewoon een hoesje voor een paraplu.