franfotoblog

Afrika voor beginners 1

Er bestaan boekomslagen die je meteen mee wil nemen. Deze was beplakt met een laagje fineer uit 1940. Vettig, beduimd en beschadigd. Zoals het een 80-jarige betaamt. 

• "Insgesamt 117 Seiten mit farbigen Abbildungen, sämtliche Aufnahmen in diesem Buche wurden durch die Expeditionsteilnehmer mit der Leica auf Agfa-Isopan- und Agfa-Color-Film ausgeführt. Die Gestaltung und drucktechnische Ausführung in achtfarbigem Offsetdruck erfolgte durch Erasmusdruck der Brüder Krause aus Berlin. Inhalt: Interessanter Reisebericht des Sportler- Ehepaars von Opel. Eine Auto- Expedition dem Nil entlang nach Port Sudan. Sie begann am 15. November 1939 bis Frühjahr 1940. Georg Friedrich Karl Adam Opel (ab 1918 von Opel; * 18. Mai 1912 in Frankfurt am Main; 14. August 1971 in Bad Soden am Taunus) war ein deutscher Automobilunternehmer, Sportfunktionär und erfolgreicher Sportler aus der Familie Opel. 1938 heiratete Georg von Opel seine Cousine Irmgard von Opel, eine berühmte Springreiterin."
  - Galerie Antiquariat Schlegel, Weiden i.d. Opf. Germany

• "Irmgard von Opel and her husband Georg von Opel from the German car making family and his friend Eric Phelps (who was the chauffeur) have been sent on behalf of an English film company to this Egypt and Sudan expedition to gather material for a film.
  The route went from Cairo via Aswan to Khartoum and on about Sennar, Gedaref and Kassala to Port Sudan at the Red Sea. Their expedition cars were an 1938 Pontiac Silver Streak Eight Four-Door Touring Sedan and a GMC Woodie.
  - Fantastic photographs of a past time, including Sultan-Hassan-Mosque, Suez Canal, Nile, Karnak Temple at Luxor, Wadi Halfa area, died camel, old cars, Abu Simbel, nile cataracts, big turtle, market in Omdurman, girls, crocodile, eagle, tamtam man, Fuzzi-Wuzzi bedouins and more ...."
  - debooks4u.com

Viva Italia

Deze foto is gemaakt op 9 juli 2021 om 17.00 uur. Op de hoek van de Zaaiersweg. Vijftien dappere vlaggetjes buiten en een bescheiden uitstalling binnen. TV‑cultuur. 

De finale voor het Europese kampioenschap tussen Engeland en Italië zou over twee dagen worden gespeeld. Engeland was favoriet. 31 Miljoen televisiekijkers waren getuige van een nipte Italiaanse overwinning door strafschoppen.
Britse fans dachten het voetbal "backhome" te brengen, maar dat bleek toch "back to Rome" te zijn volgens de spandoeken. 

Ik had een fietstochtje gemaakt door Betondorp, een honderd jaar oude arbeiderswijk in Amsterdam Oost. Toen gebouwd als experiment in betonbouw. Met straatnamen als Graanstraat, Landbouwstraat of zoals hier: de Zaaiersweg. Een kleine hechte gemeenschap rondom een Brink, opgezet als een imaginair dorp. 

Alles was in frisgrijs geschilderd. Niets drong zich op, sprong er uit of week af van de rest. Iedereen leek hier op elkaar te letten. Raar, hoe afgedwongen idealisme altijd verandert in benauwdheid. Maar al die eenvormigheid deed toch aangenaam aan. Nergens ging het hoger dan een tweede verdieping, bouwen in de breedte. 

Op de rand van het dorp, in het allerlaatste huis, leek men de stoute schoenen te hebben aangetrokken. Geen verkiezingsposters meer voor de ramen van de KVP of CPN, maar de Italiaanse vlag. Hartstocht tegenover brave Zaaiers. Nationalisme voor idealisme, of woont hier een echte Italiaanse familie? 

Het rechterhekwerk doet denken aan een 'muurtje' van voetballers dat omhoog springt als er een vrije schop is genomen in de buurt van het doel. Maar aan het linkerhekje is te zien dat het eigenlijk verkeerd om om is bevestigd. Foei.

Universeel

"Imitation is the sincerest form of flattery that mediocrity can pay to greatness" – Oscar Wilde. 

In een documentaire zag ik David Hockney een reeks etsen maken en realiseerde me hoe lastig het is om de invloed van voorgangers te vermijden. Hij noemde die reeks "The Blue Guitar". In de ondertitel: "Etchings By David Hochney Who Was Inspired By Wallace Stevens Who Was Inspired By Pablo Picasso". Maar je kon Rembrandt er ook nog in terug zien. We staan op de schouders van reuzen. 

Ik heb ooit m’n vriendin gefotografeerd op de manier waarop Anton Corbijn dat toen deed. Daarna met die kennis verder gegaan. Een van de redenen wat Corbijn groot maakt, vind ik, is dat hij zijn schatplichtigheid t.o.v. anderen ook gewoon liet zien. Lichteffecten à la William Klein, een foto van een jonge zangeres in de sfeer van een portret van Louise Brooks, de vervorming van David Alan-Tu; hij onderzocht alles. 

De foto van Eva Besnyö uit 1931 van een zigeunerjongetje met een cello op z’n rug laat  niets te raden over; het is geen technisch hoogstandje, gaat niet over een schokkende gebeurtenis en klaagt niet aan. Het heeft de onschuld van een amateurfoto. Je herkent jezelf er in. De symboliek van iets te groots op je schouders nemen, een lange weg te gaan, graag gauw volwassen willen zijn of het muzikale wonderkind onderweg, bijna iedereen kan zich hier zelf in herkennen. Of het nou in een film is die over een vioolbouwer gaat of als nagetekende versie uiteindelijk in een uitdragerij belandt.

De A van Andriessen

Louis Adriessen  1939 - 2021

Foto Fran van der Hoeven