Emma toen 2
“… Ze vlogen de huizen binnen en wij kregen den aanvoerder boven met 2 vrienden. Even later werd een witneuzig Jantje in de auto gepoot, gevolgd door een oervroolijken vriend, die veel plezier had in het geval. Waar ze allemaal zoo gauw alles gelaten hadden is natuurlijk een raadsel. Eén vlag was niet in veiligheid gebracht en werd, o schande, in de auto neergelegd. Dat werd weer den menschen te machtig! “Hoera voor onze driekleur” riep er een. Weer pistolen en geweren!!
Toen ze een man beetpakten, zei een ander: “ik was het!” en hij straalde van trots dat hij mee mocht in de moffenbak!! Eindelijk was onze politie gearriveerd. Die hield zich absoluut afzijdig. Rust keerde weer, tot weer een N.S.B.er een bloem afrukte. Maar hij ging op de bon en moest mee, wat een prestatie!!
Toen onze Jantjes vertrokken, werden ze ergens binnengehaald en befuifd!! Zoo is de heele stad geweest. Nu pas voel je, wat het zeggen wil, Nederlander te zijn. De N.S.B. zal hier nooit slagen.
's Avonds zijn we gaan kijken bij Emma. Vol bloemen stond ze. Boven op haar troon en leuning, één bonte bloemenzee. Machtig mooi, rustige politiebewaking en een prima stemming. Maar o wee, 3 straten verder bij het N.S.B.huis! Valscherikken en lafaards, vielen alleen fietsers aan, liefst dames, en randselden met gummiestokken tot bloedens toe! Altijd 10 tegen een. Maar sommigen werden afgemaakt door de menigte! Op verschillende punten moest zelfs geschoten worden!
A.N.P. Een rustig stemmige en waardige viering! Zoo worden we rijp voor de Engelschen. Maandag1 Juli: De rust is weergekeerd. Zondagochtend haalde de Amsterdamse politie zelf de bloemen weg, die ‘s nachts door Jordaners waren bewaakt.”
Ongedateerde brief in mijn moeders correspondentiemap