franfotoblog

Foto's voor onderweg 2

Het zou een schilderij kunnen zijn. Photorealism, is dat eigenlijk niet dubbelop? 

Mij ging het om de slordigheid. Geen nacontrole. Niemand die achterom kijkt. Te weinig materiaal om alles te bedekken. Plooien als in een theatergordijn. Een hoek in een wolkenhemel. Over elkaar geschoven stukken realiteit met afbeeldingen van fenomenale beloftes. Weekend op de bouwplaats. 

Eigenlijk is het iets verbergen door iets anders te laten zien. Zoals een boekenkast vol houten boekenruggen met vergulde titels. Schone schijn. Deze klassieke huizenwand zal hier nooit verschijnen. Maar zo had het kunnen worden. Het gebouw uiterst links komt ook op het rechterdoek voor. De dakrand van het pand dat er nu staat, te zien boven het langste wolkendoek, is te monumentaal om voor deze gevelwand te wijken. En dan nog, zo’n klassieke huizenrij aan een snelweg? 

Onwillekeurig voel ik een link met een schildering die aan Piero della Francesca wordt toegeschreven, dat “De Ideale Stad” voorstelt. Een leeg plein in een imaginaire Italiaanse stad, waar een rond gebouw met zuilen centraal staat. Alles vanuit één verdwijnpunt, geen mens op straat. Je bent de eerste die hier naar binnen mag. Alle gebouwen zijn geometrisch en toch humanistisch. Ze zijn er al 550 jaar lang aan gewend. 

Door al het realisme op het doek lijken de verkeersborden er ook in opgenomen. Ik kijk altijd graag naar het meest linkse bord omdat het net lijkt of er een enorm verkeersbord een reusachtige schaduw op die galerij werpt. Ik weet dat het gezichtsbedrog is, maar wil het tegelijk geloven. De realiteit gaat hier over in een tweede realiteit, als je dat wil.

Bob Dylan 80

Foto: Dylan op z’n 25e verjaardag, 24 mei 1966, Olympia Theater in Parijs. 

‘Gemaakt’ door Gilles Caron, vertegenwoordigd door Monique Valentin (Parijs) en Peter Hunter (A’dam). In de planning voor de Muziek Expres, nummer 128 op pagina 5, een detail in een breedte van 98mm. 

Op de achtergrond: Rick Danko, basgitaar. 

Hoewel het stempel van Gilles Caron op de achterkant het copyright claimt, is de foto gemaakt door Giancarlo Botti van het agentschap Gamma/Rapho (Getty Images). Toen was het niet ongewoon om als leerling-fotograaf in dienst te zijn bij een gevestigde fotograaf, die dan als tegenprestatie de rechten behield.

Tegel lichten

Er lag een stoeptegel tegen een boom, gebroken. Om er een foto van te maken moest ik een gedeelte van de boom afsnijden. Twee symbolen die je bij de verbeelding van de Dood vaak tegenkomt. Voor de levendigheid even een fietser toegevoegd. 

Een half afgebroken zuil naast een graf, de gebroken stenen tafelen. Het bracht me terug bij de meest raadselachtige reclame uit mijn jeugd: ‘Holland-Dordt van 1859’. Het was een groot emaille bord en het hing in ‘het Overdekte’, naast “Koelemeij, daar slaagt U bij” van de rijschool, en “SHV, een baken in zee” met die prachtige vuurtoren. Daar dacht je over na als je van de duikplank de diepte in dook. 

Wat was dat voor een schijf die daar door het heelal vloog? Een munt? De aarde? De discus van het leven? Het licht deed denken aan maanlicht. Het was de tijd dat de mens zich de ruimte in liet schieten. Die roodhete streepjes maakten duidelijk dat er iets in de fik stond, de witte stonden voor het nieuwe en onbeschrevene. Die gebroken stukken zouden misschien dadelijk de aarde bereiken, maar wie dan leeft die dan zorgt; daarvoor was je natuurlijk bij hen verzekerd. 

Het was ook de tijd van de brutale kreet: “Met Velpon zie je er geen barst meer van”. Bij Holland-Dordt van 1859 hadden ze daar geen behoefte aan. Met het pasklare aanvliegende nieuwe stuk heelde de schijf vanzelf. 

Of moest je dit symbolisch zien? Was het mooi weer spelen, zoals alle reclame? Verzekeringsmaatschappijen vergoeden toch nooit de volledige schade? Het raadsel blijft onopgelost en die tegel riep dat weer eens op.