Smerig
Gevonden op de Albert Cuypstraat op een regenachtige dag. Ik herinner me de glans toen ik me voorover boog om deze polaroid op te rapen. Net als bij schelpen zijn ze nat altijd op z’n mooist. Ik viel ook op de kleur van zijn coltrui, polarood.
Door het vocht was de beschermlaag week geworden, bekrast en besmeurd. In die tijd zag je veel 'bewerkte' polaroids. Erwin Olaf hield er in 1995 voor zijn serie, over kinderen met het syndroom van Down, een aanstekertje onder. Maar Les Krims deed dat al twintig jaar eerder. Hij gebruikte daarvoor het gummetje van een potlood. Door het wrijven over een Polaroid, kon je de emulsie in elkaar laten overvloeien. Het effect deed aan Dali’s zachte horloges denken.
Iemand mailde me ooit dat ze negatieven in de tuin had begraven. Ik denk dat ze de beelden iets extra’s wou meegeven. Een geschiedenis, een leven. Daar deden deze paspoortfoto’s me ook aan denken. Er is over hem heen gelopen. Hij is vast dood.
Soms probeer ik in de uitdrukking op z’n gezicht iets terug te vinden van een reactie op dit over je heen lopen. Op de foto linksboven kijkt hij wat angstig in de lens en lijkt hij de naderende voetafdruk te willen ontwijken. Rechtsboven is dat al weer verdwenen en is de uitdrukking lichtelijk nonchalant. Maar dat beviel niet en hij draaide z’n schouders wat rechter in beeld en keek het naderende gevaar recht in het gezicht. Op de laatste foto alleen nog een zachte glimlach. Hij wist dat ik hem niet zou laten liggen.