Air
Hoort die zilvertape nou bij die oorspronkelijke letter en waarom is die niet wit gespoten? Het maakt wel een deftige indruk. Zoals de slobkousen van m’n grootvader. Een soort vilten sokken, zonder zool, die je over je schoenen droeg tegen het vuil en de regen. Populair in het begin van de 19e eeuw. Ik vond dat hij dan wel erg deftig deed. Witte waren het chiquest, Dagobert Duck droeg ze.
De omlijning maakt deze letter ook dikker. Daardoor wordt het een voorname letter. Welke status heeft een letter eigenlijk? Bij deze R denk ik meteen aan revolutie. Als de ondergrond blauw was gekleurd had ik dat niet gehad. Dan zou het meer als ‘Royal’ aanvoelen. En zou je kunnen horen hoe hij door een bekakte uitspraak de schijn van voornaamheid zou krijgen en vleugels kreeg; een R met een air.
Mooie beschadigingen, dit bord heeft een geschiedenis. Verfresten en roestige gaten uit andere tijden. Een invalide met eergevoel. De kromming van de tape in de buitenbocht is regelmatiger dan in de binnenste. Kerfjes in de rand zorgen dat de tape kan buigen, maar de binnenbocht is daar net te krap voor. Een ander ongemak is de incongruentie van beide benen. De stok staat scheef ten opzichte van het schuine been. De versmalling van het bovenste deel van de stok zorgt daarvoor en de scheve overgang naar het been maakt het erger.
Alle hooggehouden deftigheid ten spijt, deze letter is op de vlucht gefotografeerd. Ik kan hem nergens meer terug vinden in m’n bestanden, weet niet wanneer ik ‘m tegenkwam of waar dat was. Het is vast de R van Remember.
Wind, Wijds en Wolken
Het landschap doet vertrouwd aan, weinig veranderd in 300 jaar. Heb me ook maar keurig gehouden aan de vlakverdeling van toen, eenvijfde landschap en viervijfde lucht. De wolken hangen laag over het land, een horizon is ver te zoeken; Holland.
Fotografie is soms selectief kijken, door de bomen ook nog het bos zien en toch aandacht vragen voor details. Alles wat je blik vangt uitvergroten of benadrukken. Naarmate ik verder kom in de fotografie, durf ik het hoofdmotief in m’n foto’s makkelijker los te laten en te laten functioneren in een wat ruimere omgeving. Niet zo’n angst meer dat de kijker het gemaakte punt niet ziet. Die molen redt zichzelf wel.
Natuurlijk was ik me bewust van dit landschap van Dik Trom, daarom zocht ik er een storende factor in, terwijl de trein verder reed. Wat ik hoopte werd reëel toen ik een elektrische lantaarnpaal en twee geleidingsmasten op me af zag komen. Nu was het alleen nog afdrukken op het juiste moment om de vlakverdeling te doorbreken. Sommige collega’s vinden dat ik 'puur' had moeten blijven, het landschap was toch al af? Zo wringt het natuurlijk.
Maar er is ook iets overklaarbaars te zien. Het raam waar ik doorheen fotografeer, werkt ook als een spiegel. Rechtsboven de echte molen hangt een langwerpige vorm in de lucht die aan de kap van een neonlamp doet denken. Wolken met littekens. En ik zie een reflectie van de molen recht boven de lantaarnpaal, net onder de bovenste electrakabels, héél klein. Dik Trom on speed. Een zeventiende-eeuws landschap als fata morgana.
Parrathon
In het Photo Art Center ‘Hangar’ aan het Kasteleinplein in Brussel was een groot overzicht te zien van het werk van Martin Parr. Er mocht niet gefotografeerd worden. Ik zag mokken- en T shirts-makers bedremmeld afdruipen. ‘Parr’, marque déposée.
Het publiek was gemêleerd; oud en jong, deftig en alternatief. Hoe zou het zijn als je zijn werk voor het eerst ziet? Parr werkt in lagen. En een genadeloze timing. Zijn foto’s zien er niet complex uit en nodigen direct uit tot verder kijken. Maar onder die eerste humoristische blik zit een subtiel, venijnige kern. Die vaak met hebzucht te maken heeft, of overdaad, verveling en gemakzucht. Lelijke onbeschaamdheid met een mild uiterlijk.
Veel werk is bekend, maar goed om terug te zien. Door de lellen van afdrukken kan je de foto’s zelfs ‘in’. Daardoor valt de serie ‘Bored Couples’ opeens door de mand.Teveel mensen die hun hoofd op het moment surprême per ongeluk lijken af te wenden. Wat altijd kan gebeuren tijdens een opname. Om dat nou kenmerkend voor iemands relatie te vinden, vind ik overtrokken. De beste foto die dit wél laat zien, is van een keurig ouder echtbaar in een restaurant van de Billy Butlin zomerkampen. Hij staart over haar heen en zij kijkt omlaag en draait wat aan haar trouwring. In dat minieme detail zit alles.
De grootste verrassing stond in de winkel. De scheiding tussen commercie en integriteit werd hier keihard aan de kaak gesteld door een molen waar niet alleen prentbriefkaarten van steeds dezelfde foto van Parr te koop stonden, maar ook de bijpassende sokken hingen. Wil ik die wel hebben? Verklaart hij zichzelf hiermee tot idool? Is de fotograaf het slachtoffer geworden van zijn eigen obsessieve verzameldrang? Ik zou mijn Sadam horloge wel voor een Parrwatch in willen ruilen.
