Parrathon
In het Photo Art Center ‘Hangar’ aan het Kasteleinplein in Brussel was een groot overzicht te zien van het werk van Martin Parr. Er mocht niet gefotografeerd worden. Ik zag mokken- en T shirts-makers bedremmeld afdruipen. ‘Parr’, marque déposée.
Het publiek was gemêleerd; oud en jong, deftig en alternatief. Hoe zou het zijn als je zijn werk voor het eerst ziet? Parr werkt in lagen. En een genadeloze timing. Zijn foto’s zien er niet complex uit en nodigen direct uit tot verder kijken. Maar onder die eerste humoristische blik zit een subtiel, venijnige kern. Die vaak met hebzucht te maken heeft, of overdaad, verveling en gemakzucht. Lelijke onbeschaamdheid met een mild uiterlijk.
Veel werk is bekend, maar goed om terug te zien. Door de lellen van afdrukken kan je de foto’s zelfs ‘in’. Daardoor valt de serie ‘Bored Couples’ opeens door de mand.Teveel mensen die hun hoofd op het moment surprême per ongeluk lijken af te wenden. Wat altijd kan gebeuren tijdens een opname. Om dat nou kenmerkend voor iemands relatie te vinden, vind ik overtrokken. De beste foto die dit wél laat zien, is van een keurig ouder echtbaar in een restaurant van de Billy Butlin zomerkampen. Hij staart over haar heen en zij kijkt omlaag en draait wat aan haar trouwring. In dat minieme detail zit alles.
De grootste verrassing stond in de winkel. De scheiding tussen commercie en integriteit werd hier keihard aan de kaak gesteld door een molen waar niet alleen prentbriefkaarten van steeds dezelfde foto van Parr te koop stonden, maar ook de bijpassende sokken hingen. Wil ik die wel hebben? Verklaart hij zichzelf hiermee tot idool? Is de fotograaf het slachtoffer geworden van zijn eigen obsessieve verzameldrang? Ik zou mijn Sadam horloge wel voor een Parrwatch in willen ruilen.