Wind, Wijds en Wolken
Het landschap doet vertrouwd aan, weinig veranderd in 300 jaar. Heb me ook maar keurig gehouden aan de vlakverdeling van toen, eenvijfde landschap en viervijfde lucht. De wolken hangen laag over het land, een horizon is ver te zoeken; Holland.
Fotografie is soms selectief kijken, door de bomen ook nog het bos zien en toch aandacht vragen voor details. Alles wat je blik vangt uitvergroten of benadrukken. Naarmate ik verder kom in de fotografie, durf ik het hoofdmotief in m’n foto’s makkelijker los te laten en te laten functioneren in een wat ruimere omgeving. Niet zo’n angst meer dat de kijker het gemaakte punt niet ziet. Die molen redt zichzelf wel.
Natuurlijk was ik me bewust van dit landschap van Dik Trom, daarom zocht ik er een storende factor in, terwijl de trein verder reed. Wat ik hoopte werd reëel toen ik een elektrische lantaarnpaal en twee geleidingsmasten op me af zag komen. Nu was het alleen nog afdrukken op het juiste moment om de vlakverdeling te doorbreken. Sommige collega’s vinden dat ik 'puur' had moeten blijven, het landschap was toch al af? Zo wringt het natuurlijk.
Maar er is ook iets overklaarbaars te zien. Het raam waar ik doorheen fotografeer, werkt ook als een spiegel. Rechtsboven de echte molen hangt een langwerpige vorm in de lucht die aan de kap van een neonlamp doet denken. Wolken met littekens. En ik zie een reflectie van de molen recht boven de lantaarnpaal, net onder de bovenste electrakabels, héél klein. Dik Trom on speed. Een zeventiende-eeuws landschap als fata morgana.