Atomiumselfie
Sommige fotohotspots zijn voor mij te overweldigend om zomaar vast te leggen. Ik wil afstand houden. Hou ze het liefst buiten beeld. De geur van een parfum werkt betoverender als je de draagster nauwelijks ziet. Andere fotografen hebben daar geen moeite mee en benadrukken de status van zo’n plek. Misschien is het bij mij ook een lichte huiver voor vaststaande legendes.
In de buitenlucht komt het maken van selfies voor bij beroemde, òf hoge gebouwen en locaties. De Eiffeltoren, de Sagrada Familia of de Heineken Brouwerij. Niemand mag voor verrassingen komen te staan, dus iedereen weet waar dit is. Onderliggende boodschap: “Ik heb iets bereikt, ik was hier”. Zo wordt een legendarische plek voortdurend benadrukt en groter. De aanwezigheid is belangrijker dan de plek of het monument zelf. Alleen het uiterlijk en het imago worden gebruikt. Het bewijs wordt groter dan de band of de emotie.
Dit fotootje drukt het belang van het Atomium wat naar achteren. Het gaat meer over de aantrekkingskracht. Die geldt net zo goed voor mij, al probeer ik mijn aanwezigheid te verstoppen achter dit echtpaar. Zonder dat monument had ik deze foto niet gemaakt.
Deze fontijn lijkt er in 1958 speciaal voor neergezet, al is het er wel een eind vandaan. De schaal van het monument is op deze afstand teruggebracht tot een wat menselijker maat. Het is een plek waar ook veel auto’s worden vereeuwigd, vooral de wat sportievere modellen. Scheef in beeld en de koplampen aan, net zoals in de reclames. Jammer dat er nooit iemand in mag zitten.
Als het maar lijkt op een droom van een ruimteschip dat op aarde terecht is gekomen.