Play Misty for Me
Mist overvalt me meestal. Je vergeet het weer snel, het is meer weer voor tussendoor. Het vervagen van je blik helpt ook niet bij het onthouden van iets specifieks. Een natte fata morgana, alles verschijnt en verdwijnt.
De benauwdheid van een geïsoleerd gevoel ervaar je wel, maar is niet beangstigend. Zoals een vliegtuig eerst door de wolken moet om daarna in het mooiste landschap te zijn dat ik ooit zag. De eeuwigheid gezien door een klein plexiglas venster.
Het spannendste in de mist is het wegvallen van de diepte in de omgeving. Je ziet geen verschil meer tussen voor en achter, dichtbij of ver weg. Maar m’n herinnering zegt dat die verschillen daar altijd zijn. Niet alleen in het aanraakbare, maar ook in de verschillen in licht. Hoe verder je kijkt, hoe ijler een horizon op je overkomt. In mist is alles gelijkgeschakeld, alles is even onbelangrijk. Alleen maar tinten grijs. [ klik op foto's ]
Tot dat de zon verschijnt en de eerste kleur van het spectrum zich laat zien. Het blauwe licht. Je kunt je nog even vasthouden aan iets dat zich dichtbij bevindt, voordat er steeds meer kleurige details worden ingevuld. Je wacht het af in stilte, de wereld ligt nog onder een klamme deken.