Thuis
Ik bewonder tekstdichters die met het minimale het maximale kunnen uitdrukken, en toch de betovering weten vast te houden. “Alles van waarde is weerloos” op een Rotterdams dak, maakt dat ik wat langer nadenk over het verzekeringsbedrijf eronder. “Deen is d’ander niet”, bedacht ik ooit voor de verdwenen supermarkt. “Pourqoi pas”, lonkten de neonletters als welkom bij een bordeel buiten Brussel.
Op zich zegt deze foto niks en toch genoeg, een vrouw bijt op haar zakdoekje en roept de kijker op huiswaarts te keren. Eenvoudiger kan het niet. Misschien iets te eenvoudig, daar bereik je toch niemand mee? Waarom moet ik naar huis komen? En is daar een telefoonnummer voor nodig? En waarom hangt deze affiche zo laag bij de grond?
Als je nadenkt over dat ‘Thuis’, heeft dat iets geborgens, iets waar je altijd naar terug kunt keren. Reclame is gericht op het verkopen van een product of handeling die op de emotie van de kijker/lezer is gericht. Hier probeert men je iets op te dringen waarbij een ‘thuisgevoel’ schijnbaar erg belangrijk is. Meer is het niet, de rest moet je zelf invullen.
Eigenlijk past deze vrouw niet zo bij mijn ‘huisgevoel’. Te glamourachtig. Een blik die voor teveel uitleg vatbaar is. En wat betekent dat witte vierkantje dat ze tussen haar tanden moet vasthouden? Iets te klein voor een inlegkruisje. Suggesties, suggesties.
Zeven letters en acht cijfers en er gaat vast een huiselijke, spannende wereld voor je open. Of je komt van een koude kermis thuis. ‘Meld Misdaad Anoniem’ constateerde een verdubbeling van het aantal meldingen van illegale prostitutie, tijdens de vorige lockdown. Faites vos jeux.