franfotoblog

Voor oordeel

De mooiste foto’s zijn niet altijd zo bedoeld. Op de veiling werden twee fotoalbums aangeboden van het stedenbouwkundig bureau ir. P. Oom en ir. J. Heeling: “Originele architectuurfoto’s uit de jaren '70 en '80 - 1970/1989”. Bewijsfotografie, met maar één enkel doel: Het Archief. 

Ze lijken te onbeduidend om verder te gebruiken of lang te bekijken, als het er maar op staat. Objectieve fotografie? Per ongeluk dan, de fotograaf lijkt nooit uit zijn auto gestapt. Ook de aanbieder op de veiling is slordig geweest, er drijft een gezicht op de waterspiegel. Kleur in zwart/wit. 

Toch zie ik een droom binnen handbereik daar in de verte. Alles in hard voorjaarslicht wacht op een geweldige toekomst. Nog even dat zwarte zand opzij en we zullen gelukkig zijn. Op rechts zijn ze al klaar. De drive-in woning! Je ziet meteen een auto in de huiskamer staan. Maar je kunt ‘m ook voor de deur parkeren. Je hebt zicht op je bezit en kan onmiddellijk weer weg uit deze beklemmende uniformiteit. 

En wat hebben de buren voor de deur staan? Dank zij de expertise van Hans Aarsman weet ik nu dat het een Simca 1000 is. Een kleine middenklasser met een degelijke en licht sportieve lijn. De koelgaten in de achterklep suggereren er een hete motor onder, maar eigenlijk zat hier de benzinetank. Er is ook nog een rallymodel uitgebracht met veel succes. Een bommetje, volgens Auto Motor Klassiek. 

Stilte voor de storm daar voor die garage. Geraniums op de vensterbanken en de balkons bieden privacy met guillotine-achtige betonplaten. Jeder für sich. Het enige dat hier niet is gestyled, is een boompje in de parkeerafscheiding. Heeft het vast niet overleefd. Maar op Google streetview uit juni 2015 stikt het gelukkig van de plantenbakken op 42 Gironde in Leusden.

Waarheen, waarvoor

Zo te zien, niks te zien. Het is een beeld van een straat waar een glazen pui, een auto, een motor, verkeersborden en een elektrakast beplakt met affiches, te zien zijn. Saai. 

Dan kijk je naar de details. Misschien heb ik iets over het hoofd gezien. Zijn die drie mannen achterin belangrijk? Die rechter twee staan er eigenaardig bij. Aparte en toch samenhangende choreografie. Teveel toeval. Of zijn ze een herhaling van de drie affiches op de voorgrond? Mwa, ver gezocht. Misschien de kleurcombinaties? Alles grijs, met wat accenten in blauw en rood? Ook niet zo bijzonder. 

Toen ik in Berlijn langs de Spree wandelde en dit zag, vroeg ik me dat af. Ik wou die drie affiches op m’n foto niet meteen laten opvallen, omdat ik vermoedde dat dit niet de bedoeling was. Wat tegenstrijdig is met dit publiciteitsmedium, maar zo kwamen ze op me over. Ze trokken m’n belangstelling door hun anonimiteit. Dat zie je niet vaak. 

De oorspronkelijke teksten leken door een haastige voorbijganger verbeterd, of hadden ze dat zelf gedaan? Je eigen affiches verbeteren, ze hadden kennis van streetstyle: “We know our employees by name” en “Fair Wages”, staat er over de vorige mededelingen heen gekalkt. Beetje Oost-Duits, maar ook open en sympathiek. 

Er was iets met die foto’s, buiten het verzorgde licht en die semi-modieuze types. Streng zwart/wit. Geen expressie. Geen aandrang iets te moeten kopen. Een vorm van helderheid, nergens werd iets benadrukt. Toen ik er vlak voor stond zag ik in de kantlijn ‘Armedangels’ staan. Een online modehuis dat de modewereld wil veranderen. Dit is alvast gelukt.

Niet voor lang

Een veel gebruikte fotolocatie in Amsterdam. Ik herken de rondingen in het metselwerk, de toegangspoort en de achtergrond. Het voormalige stadhuis aan de Oudezijds Voorburgwal. Nu The Dylan hotel, Michael Jackson logeerde er. Op deze foto hebben ze daar nog geen weet van. Dit lijkt eerlijker, echte onschuld. 

Ik zie dat in hun blikken naar elkaar. Hij heeft een kuiltje in z’n linkerwang, is trots en tevreden. Zij kijkt de kat uit de boom, trekt haar onderlip met enige terughoudendheid omhoog en vernauwt haar ogen. Zo gauw geeft zij zich niet gewonnen. Die zelfverzekerdheid straalt ook van haar kleding af. Een prachtig gesneden mantel met openingen op de meest sexy plaatsen, zij heeft de controle. Hij is al lang blij met zo’n vrouw aan z’n arm. 

Even denk je dat zij het bruidspaar zelf zijn, die blikken, het armgebaar, deze plek en de corsage. Maar hij draagt geen hoge hoed en zij loopt in het zwart. Geen sprookjesjurk. Ze zijn vast de getuigen. 

Waarom is de fotograaf van het foto-bureau “Actueel” (Nassaukade 27, Amsterdam-W) op straat gaan staan, en niet op de binnenplaats? Meer armslag? Lastige bodes? Of een makkelijke manier om een stoet, per stel apart, in een rijtje te houden? Hoe meer opnamen hoe groter de omzet. 

Trouwfoto’s laten een overgang zien. Op naar een nieuwe toekomst. Sinds Adam en Eva hoort daar een poort bij, men treedt naar buiten. Ik zou wel willen weten hoe het met dit stel is afgelopen. 

Achter deze foto vond ik nog een andere in dat lijstje. Lijkt op deze man, wel wat ouder. Een uitvergroting, erg onscherp. Als dat alles is, denk ik dat dit niet lang geduurd heeft.