Heinrich Kühn 1
Mijn vriend Gerard Brugman mailde me dat hij naar de tentoonstelling ‘A New Art: Photography and Impressionism’ was geweest, in het Barberinipaleis in Berlijn. In het persbericht heeft het Museum deze kleurenfoto van Erich Kühn gebruikt. Wat een vondst.
De verzadigde kleuren, de scherpte/onscherpte, de kleding en de positie van de fotograaf vertellen me wat je in het Paleis zou kunnen zien. Neem het bijzondere standpunt van Kühn, plat op de grond. Monumentaler kan niet, hij kijkt tegen deze vrouw op. Ze lijkt aan hem voorbij te gaan.Voor het eerst worden vrouwen afgebeeld met een eigen vrije wil. Vroeger waren dat godinnen, nu hebben ze een wandelstok om hun weg over bergen te vinden. Het zijn geen slachtoffers meer die om ons medeleven vragen, zoals de aangeslagen pièta’s of hopeloze vissersvrouwen langs de branding van weleer. Een nieuwe eeuw wacht, vol beloftes.
Ik vond meer foto’s met actieve vrouwen van hem. Misschien heeft ze haar wandelstok gelaten voor wat ze was en komt nu van de bergtop afgedenderd met haar vriendin, zoals je vroeger de vrije val kon imiteren. Uitgelaten als loslopende honden, het zgn. 'uitdollen'. Als het fout ging kon je je altijd nog laten vallen, maar voor even leek het op zweven.
Die rechter vrouw doet denken aan hoe Yves Klein zestig jaar later, in zijn fotomontage ‘Le Saut dans le Vide’, uit de bosjes sprong. Ik zie er bevrijding in. Passend in de begintijd van de eerste feministische golf en de sufragettes, zoals Emily Pankhurst. Denk aan die historische foto waar ze letterlijk door een Bobby van de grond getild, in bedwang wordt gehouden en afgevoerd. Heeft nog niets aan kracht verloren. Sommige stervelingen kunnen vliegen, al is het maar door de tijd.
