Sander
In het Centre Pompidou loopt tot 5 september de tentoonstelling; “Germany / 1920’s / New Objectivity / August Sander”. Uit de folder: “This exhibition presents two different yet overlapping narratives of German modernity during the Weimar Republic (1918-1933)”. ‘Nieuwe Zakelijkheid’ vanuit een multidisciplinair standpunt: foto’s, schilderijen, architectuur, design, film, theater, literatuur en muziek. Alles wat een mens nodig heeft.
Sander blijft inspireren. Zijn foto’s doen traditioneel aan. Maar dat zat niet in de keuze van zijn portretten van kunstenaars in de periode van ‘Der Neue Sachlichkeit’. Zijn portret van de schilder Anton Räderscheidt bewijst dat hij kennis had van de ‘Kölner Progressiven’. Räderscheidt staat als een etalagepop met bolhoed op, om zes uur ‘s ochtends in een totaal verlaten straat. Alleen op de wereld, Kafkaësk. Zo had hij zichzelf ook geschilderd. Maar op een realistische foto doet het nog echter en vreemder aan.
Je krijgt hier ook een idee hoe Sander werkte. Hij was een succesvol ondernemer, dat is te zien aan de betaalde familieportretten. De verschillende formaten van dezelfde foto’s die hier liggen, duiden op de welstand van sommige opdrachtgevers. Hoe rijker, hoe meer keus en hoe groter de afdruk.
Er liggen twee facsimile’s van negatieven uit zijn beroemde serie over ‘Mensen van de twintigste eeuw’: de kok en de stenensjouwer. Nu zag ik dat er meer ruimte om de sjouwer heen zat dan alleen maar een zwarte achtergrond. Sander wist tijdens de opname al dat hij die extra informatie nooit zou gebruiken. Maar als hij er dichter op had gezeten was de optische weergave, voorgrond / achtergrond, minder ruimtelijk geweest. Dus wat meer naar achteren en de overtollige extra informatie er om heen wegsnijden. Hij wist wat zijn onderwerp nodig had, maar ook heel goed hoe het er uit moest zien.