franfotoblog

Knijpers

Ik kijk even naar buiten, hangen ze er nog? Ja, maar zou ik die blauwe toch maar niet verder naast die witte hangen? Nee, die rode houdt in deze positie juist alle aandacht gecentreerd. Die heeft ook de meest uitgesproken vorm en wijkt af van de Hollandse knijper. Hoe kan je zo’n oervorm nog verbeteren? 

De blauwe is de meest traditionele, hout werd kunststof. Ooit gekocht in Polen, plomp en degelijk. De witte knijper is daar een variatie op; uitgehold om beter grip te hebben of plastic uit te sparen. Toch is dit de zwaarste van de drie (8 gram) en de rode het lichtst (5 gram). Dat kan ook komen door de metalen veer. Blauw en rood hebben zinkachtige veren, bij wit is dat echt metaal. Daarom die roest. 

De foto is eigenlijk gemaakt voor het licht; net voordat er een stevig onweer losbarstte. Het betoverende van het oplichten van onderwerpen tegen een donkere hemel, werkt dramatisch. Ik denk aan Rembrandt’s ‘Landschap met stenen brug’ (uit 1638). Hoe hij een gedeelte van een landschap door een spotlicht van boven belangrijk laat zijn.En tegelijkertijd duisternis open laat, alle details blijven zichtbaar. 

Bij mijn knijpers heb ik overdreven door te flitsen. Door de enorme afstand tussen voor- en achtergrond, kaatst niks terug. Je ziet daar geen flitsschaduwen, alleen op de knijpers zelf. Dit licht is eigenlijk te fel voor dit weer en deze omgeving, en geeft drama. 

Voorwerpen zonder schaduwen hebben geen dimensie en lijken zich te ontrekken aan aardse wetten. Ze hebben geen heden of verleden. En toch zijn ze er, echt.

Sjans

Ergens in de verte hoor ik nu een zangeres:”Crazy, crazy but I’m in love” zingen. June Christy? SRay music blijkt een playlist te hebben, het is Sarah Vaughn met “It’s Crazy”. Ondertussen let ik goed op dat die jongen doet wat ik wil. Dat meisje staat met haar rug naar me toe en ik kan niet zien of ze ook zo draait met haar ogen als hij. Hij durft haar niet goed aan te kijken. 

Ik heb ze niet zien aankomen. Waarschijnlijk zitten ze hier verder op de kade op school en is dit er net ver genoeg vandaan om even ongestoord met elkaar te praten. Wat heb ik me daar als fotograaf mee te bemoeien? Wat is het verschil tussen ergens wat langer naar kijken en het vastleggen ervan? Een blik is tijdelijk, een foto eeuwig. Ik ben en blijf altijd nieuwsgierig. 

Dan wordt van belang wat je ermee gaat doen. Is het een rotfoto, laat ik iets naars zien? Komt er een (con)tekst onder? Welke? Komt-ie op mokken en T‑shirts? Hier allemaal niet het geval. Ik wil kijken naar de werking van deze twee foto’s naast elkaar, hoe er een soort vervolg in kan zitten. En of het wat wordt tussen die twee. 

Moeten ze eerst naar elkaar kijken en dan, schijnbaar even verlegen, naar iets anders? Dan lijkt een verder gesprek moeizaam. Dat wegkijken heeft iets onbestemds en ik wil een goed einde. Alleen in deze volgorde kijken ze samen naar iets en komen tot een conclusie als ze weer naar elkaar kijken. Zo verging het mij tenminste als ik sjans had.

Pretty in Pink

Niemand op deze foto maakt een serieuze indruk. Iedereen is op hetzelfde moment echt gelukkig. Acht verklede jonge vrouwen laten zien hoe plezierig ze het met elkaar hebben. Er moet iets onechts worden gevierd, daar horen rare kleren bij. 

Alles glimt op de vitale plekken. Lippen, irissen, neuspuntjes en wangen zijn aangeraakt door het juiste flitslicht. De pruik van de vleugeltjesvrouw wordt zo echt brandgevaarlijk.
Iedereen heeft erg zijn best gedaan zoveel mogelijk aan het thema ‘de laatste nacht van een Bachelorette’ te denken. Nog één keer meisje zijn, allemaal in het roze. Wit voor de onschuld mag ook. Op naar de feestwinkel. Dat moest op de foto! 

Om wie gaat het eigenlijk? Die vrouw met tiara en toverstafje? Of is zij de ceremoniemeesteres? Naast haar iemand die liever wat roods aan had en een ander die nog wel wat rozeachtigs in de kast had liggen. Maar wel heeft nagedacht over de kleur van haar bh. 

Het liefst kijk ik naar die vrouw met bril. Ze hangt er een beetje bij. Geen vrouw om ‘babe’ tegen te zeggen. Ze moest zich er op het laatste moment tussen wringen, die meid met zwarte plastic cups wilde niet opzij. Omdat zij de belangrijkste is. Ze lacht nauwelijks. Ze tolereert meer dan dat ze er plezier om heeft. Ze houdt haar hoofd scheef, zoals een kind dat iets ongeoorloofds vraagt, of iets voor het eerst ervaart. Die bol in haar rechterhand, zo hielden koninginnen op schilderijen een rijksappel vast. Die stelde de wereld voor. En moeten die maagdenburger halve bollen haar borsten ontkennen? Zo ver gaan de anderen niet, dit feestje is voor haar. 

En daarna? Een huwelijksreis naar Honoloeloe, die bloemenkrans is het bewijs.