Doorzicht
Je bekijkt een foto en slaat een bladzijde om. Het licht kruipt onder de bekeken fotopagina en schijnt door de nieuwe heen. Als alles in harmonie is, versmelten beiden tot een nieuw beeld. Dat is me bij Moriyama nu al twee keer overkomen. Toeval?
Een beetje. Net zo toevallig als er hier twee dieren door portretten heen schemeren, een luipaard en de schim van zijn beroemde foto van een zwerfhond. Of het toeval dat de afgedrukte beelden niet teveel van tint verschillen, maar er één domineert en toch doorzichtbaar is. Zulke mooie versmeltingen kom ik niet vaak tegen.
De suggestie van een ‘diepere’ laag en de grillige onverklaarbare patronen die schijnbaar niet de opzet zijn, maken dit soort assemblages aantrekkelijk. Ik vind het toeval het belangrijkste. En het helpt ook als de geportretteerden een beetje wegkijken. Schijnbaar onbewust dat er een dubbelbeeld van ze geprojecteerd wordt.
Het luipaard staat op zijn achterpoten en bekijkt een etalage van Cartier, het in extase verkerende gezicht van een smachtende jonge vrouw er doorheen krijgt nu een extra betekenis. Die kop van de zwerfhond is moeilijk te zien onder het portret dat Koos Breukel van Moriyama maakte.
Boven de neus van Moriyama zie je het witte hondenoor, uit de haren van M. steekt een flapje: het andere oor van de hond. Denk een driehoek naar beneden en onderaan zit de punt van de neus. Over Moriyama's lippen loopt haaks de bek van de zwerfhond. Je kunt je nu voorstellen waar ongeveer de ogen moeten zitten. Boven Moriyama's linkerneusvleugel als diapositief en op dezelfde lijn, positief net naast dat grijze vlak.
Bekijk anders pagina 128 van ‘Among Photographers’ van Koos Breukel (Veenman 2007), of zie: https://www.artsy.net/artwork/daido-moriyama-stray-dog-misawa-2
