Tina
Na het zien van haar biopic “What Has Love Got To Do With It?”, herinnerde ik me waarom ik altijd met enige terughoudendheid naar deze fantastische vakvrouw heb gekeken. Die sprankelende glimlach!
Het meest ontwapenende wapen dat je hebt als je vreemden ontmoet. Wat haar lach onweerstaanbaar maakt is de schijn dat die alleen voor jou is, je op dat moment het allerbelangrijkst bent in Tina Turners’ leven. Je voelt je speciaal. Heerlijk!
In de film laat de hoofdrolspeelster die lach met opzet te vaak terugkeren om nog als aangenaam te ervaren. Ze lacht veel weg. Ontkent eigenlijk de realiteit. Natuurlijk is het belangrijk een gezin bij elkaar te houden, ook al ben je getrouwd met een achterdochtige en zeer gewelddadige man. Door overal door je angst maar mee in te stemmen, zal op het moment wel een oplossing zijn geweest, maar schoof de problemen ook vooruit, erkende ze later. Misschien dat deze bekentenissen andere vrouwen helpen.
Na haar moeizame scheiding van Ike Turner in 1978, kon ze alleen nog wat schnabbels met andere sterren doen en werd ze een nostalgische act. Dat zou zes jaar duren.
In februari 1984 was ze even in Amsterdam. Ze zat in de lift; over vier maanden zou haar album “Private Dancer” uitkomen. Haar grote comeback. De interviews die ze hier deed waren een begin. In een achterafzaaltje met vijf journalisten rond een klein tafeltje. Er zaten verslaggevers van een jeugdkrant en een ziekenomroep tussen.
Ik kreeg twintig seconden. Haar helemaal voor mezelf. Ik ben toen in de haast (5 foto’s) niet verder gekomen dan een wat verlegen gebaar van het opschikken van haar haar en die fantastische lach. Alles scheef en een uitdrukkingsloze houding en ze was weer weg. Haar lege stoeltje was alles dat er over was. Assepoester moest om middernacht weer thuis zijn.