Oggi Aperto!
Een lastig onderdeel van de fotografische praktijk is het omgaan met concurrentie. ‘Jalousie du metier’, broodnijd, is daar een vast onderdeel van. Tenslotte zijn we allemaal kleine middenstanders. Je ziet opeens het werk van een ander die met hetzelfde bezig is geweest. Natuurlijk, bijna niets is origineel, maar toch. Ik ben er berustender in geworden. Ik lig een ronde achter, o.k., maar m’n foto zal er niet anders door worden. Stiekem vind ik mijn oplossingen toch beter.
Twee bruidjes, twee visies. Op mijn foto moet ze vechten tegen hard zonlicht, op die van Antonio Biasucci zweeft ze door een bos. Ik wilde persé van het lieftallige af, Biasucci dikt het wat aan. Beiden gebruiken we de weg als metafoor voor de groei van ‘n meisje naar een vrouw. Bij mij staat er een zwarte weduwe achter in beeld om haar er aan te herinneren dat het niet altijd zo sprookjesachtig zal blijven. Al zijn het bijna engeltjes, dat ‘onschuldige’ maken wij er graag van.
Hard tegen zacht, ik herinner me m’n verkeerde dwingende aanmoedigingen om haar ogen niet te bedekken: “Oggi Aperto!”. En geen hand boven je ogen! Maar ik moest wel wachten op die hond achter in het beeld, voordat het te heet werd om daar te blijven liggen. Gelukkig bleef de weduwe staan, nieuwsgierig naar wat wij daar toch allemaal aan het doen waren.
Op mijn foto blijft het realistisch, dit sprookjeswezen, bij Biasucci wordt de mythe versterkt. Bij mij kun je haar gezicht zien, ze wist dat er gefotografeerd werd. Meisjes kunnen feeëriek zijn en tegelijk ondernemend, zelfs als we ze in wit verpakken.
Manfredonia, 1978 / CD hoesje voor “Cirano” (1999), Piccola Orchestra Avion Travel.