franfotoblog

Cool

Mededelingen van Chanel in de Ferdinand Bolstraat op de haltes van tramlijn 3 en 12. Het zijn statements; verklarende tekst bij Chanel ontbreekt wel vaker. Ik heb hier een witte pagina uit de Vogue hangen waar alleen maar No 5 op staat. Op deze affiches zes letters in een lettertype dat ik me niet bij anderen kan voorstellen.

Goed, als we het dan zelf moeten uitzoeken, eens kijken of ze niet te kortaf zijn. Ik houd er wel van om verkeerde uitspraken te doen als de boodschappers me buitensluiten.

Mijn voorkeur heeft de linker abri. Het kapsel van dit model doet meteen aan Grace Jones  denken. Die liet haar uiterlijk ontwerpen door Jean Paul Goude. Hoewel die silhouetwerking ergens iets rascistisch heeft (het gaat hier meer om een ‘type’ dan een mens), zie je ook een ijzersterke zwart/wit verhouding in vorm en tegenvorm. De beheerste diep donkerblauwe belichting (voorhoofd en tegelijk onderkant kin!) verraadt vakmanschap. Dunne witte lijntjes die het brilprofiel accentueren. Het licht dat er op weerspiegeld wordt, waardoor je bijna kan raden van welk materiaal hij gemaakt is. Dit beeld vergeet je niet gauw; dit is geen bril meer, maar een monument.

Wat me ook opviel bij deze posters zit in de zwarte randen van het kader. Die heilige ‘zwarte randjes’ die aangaven dat je het hele negatief had gebruikt en dus niets wegliet in je afduk. Waar ooit ‘Kodak’ of ‘Agfa’ stond, staan nu twee in elkaar vervlochten ringen, de naam ‘chanel’ en “5>31”. Naast alle andere producten maken ze dus ook filmmateriaal.

Perry Mannekens

Waarom blijft dit boeien? Een abstracte etalage? Die ring? De mens als anonieme massa? Lichamelijke volmaaktheid? De gaskamers? Blote mannen? Wijzelf?

Toevallig staat er nu een CD op van Kraftwerk met het nummer ‘Robots’ uit 1978. We zullen ons in ze moeten gaan verplaatsen, het lijken al soortgenoten. Hier in de etalage van Perry Sport een voorbeeld van het ideale, onbesmettelijke witte soort. Ook voor de niet-blanke consument?

Binnenkort zal dit perfecte model toch weer zijn aangepast. Eigenlijk niks mis met deze, maar koppen als moterhelmen zijn dan niet meer van die tijd. Of we hebben andere ideeën over sixpacks. Eugène Atget maakte in 1927 een foto van een etalage: ‘Avenue des Gobelins’. Je ziet mannelijke poppen met snorren en strooien hoedjes, maar wel gezichten. Ze werden toen meer als ‘types’ voorgesteld: joviaal, succesvol, jong of romantisch.

Nu worden we vanuit de detailhandel voorzichtiger benaderd. “Showroomdummies” (Kraftwerkliedje, 1977) zijn geen rolmodellen meer. Ik word zelfs niet jaloers op die strakke sixpacks. In zijn tentoonstelling ‘Animated Mannequins’ uit 2011, projecteerde Jean Paul Gaultier filmpjes met gezichtsuitdrukkingen op de gezichten van dit soort poppen. Alleen het gezicht bewoog, leek te spreken en toonde emoties.

Hoe voelen de mensen die deze poppen verplaatsen zich? Waarom hebben ze die hier voor het raam gezet? De meeste ruimte? Extra aandacht? Omdat Perry Sport voor een gedeelte failliet is? M’n ogen/hersenen switchen voortdurend tussen het aangekleed zijn en het bloot, tussen het toevallige en een zekere opzet in hun plaatsing. Of naar die samengeknepen billen van onbesproken gedrag.

Namen en rugletters

Balanciaga for everyone, van ijskonijn tot sloper. Niemand kan er buiten.

's Ochtends verzeild raken in een serie commercials van Balanciaga waarin Mau Morgan koel blijft in de meest extreme weersomstandigheden dankzij haar kleding, en ‘s middags in een afvalcontainer op de Kloveniersburgwal hetzelfde, maar nu echt.

Ik tref het met dat groen en rood, lekker complementair. En een mooie tegenstelling met die ijsvlakte in New York tijdens een blizzard. Het ongemak van in het zweet des aanschijns te moeten werken of er op je dooie gemak bij te zitten.Toch draagt deze bouwvakker dit shirt omdat de naam voor exclusiviteit garant staat. Een oude: Balanciaga opende zijn eerste modehuis in 1919.

Bouwvakkers in dure merkkleding? Als je de rode T-shirts van Balanciaga op het internet bekijkt, kom je niet onder de 400 euro weg, alleen de Bijenkorf past 70% korting toe op 575 euro. Dan komt het nog op 172. Met zulke prijzen kan ik me voorstellen dat er een afstand tussen deze hempjes en die van een normaal rood T-­shirt ontstaan. Die moet je ook goedkoper kunnen krijgen, ook al zijn dat geen echte.

Maar het blijft aantrekkelijk, in je dure shirtje onopvallend je werk doen. Alleen de kenners weten dan genoeg. Die hebben geen reclamefilmpjes nodig. Ons kent ons is niet te verfilmen. Welcome to the club!

Verstopt

Blikken en gedachten van een gluurder. Hoor ik daar ergens die hit van The Three Degrees? Of doet dit denken aan Rembrandt’s schilderij ‘Susanna en de Ouderlingen’? Ondanks de noodzakelijke openheid van de late zestiger jaren als het over sex gaat, blijft het verbergen ervan me ook boeien. Ik zal het kort houden.

Net als in de spannende striptease van Sofia Loren in de film ‘Ieri, Oggi, Domani’, moet er in een foto wat te raden overblijven. De fantasie van de gluurder wordt erbij betrokken. Sex is niet alleen voor hen die er mee te koop lopen. Iedereen moet daar mee om mogen gaan.

Bij de foto op links wilde ik een paperazzi-achtige sfeer, intimiteit in het openbaar, je ziet iets dat je schijnbaar niet helemaal mag zien. Ik heb de top van die lantaarnpaal z’n werk laten doen, haar hoofd ontbreekt. Het gaat me alleen om haar lichaam. Ze kan mij niet zien, ze is zich niet bewust van mijn blik. Ik voel me niet helemaal onschuldig. Maar het raakt aan een oergevoel van veiligheid (m’n moeder) en evenveel nieuwsgierigheid (meisjes). Naar vrouwen. Zoals alle puberjongens.

Rechts moet het ook hebben van suggestieve details. De verleiding tussen het verstoppen van bloot en bedekkende kleding. Ergens halverwege aan- en uitgekleed. Je wilt meer zien. Beide modellen lijken aan te geven welke kant het op zal gaan en de kijker wil het afmaken. Madonna en Beyoncé maken daar slim gebruik van. Maar hoe vrouwen naar mannen kijken, weet ik eigenlijk nog steeds niet helemaal. Onderzoek blijft noodzaak.