franfotoblog

Musée des Arts Decoratives, Parijs

Het aantrekkelijke van deze foto vind ik de gelaagdheid en de tegenstellingen. De stralende witheid van het niks achterin, terwijl iedereen druk bezig is. Dat niemand herkenbaar is: van voren, opzij of van achteren. Of de bewegingsonscherpte en daarin toch de scherpte rondom haar camera.

Handig dat ze net genoeg voorover buigt om die suggestie van een opwaaiend gordijn toe te laten. Wat legt ze vast? Misschien die zes roodgele strepen? Alsof er een dier met sterke klauwen is weggesleurd en zich stevig verzet heeft. Maar op de klep van een vleugel? Als dat haar interesse heeft houdt ze haar toestel wel wat laag. Het moet om de rand van het tafelblad zijn gegaan.

Mij ging het om haar houding en haar rugzak. Alsof ze in een salon op safari is en een vreemde diersoort of geheimzinnige plant wil vastleggen. De houding van haar linkerhand voor het focussen geeft haar geconcentreerdheid aan, maar het is onduidelijk waarom.

Door het tegenlicht heb ik m’n flits gebruikt. Met een langzame sluitertijd. Net genoeg om een vage passant tussen de begrenzing van een sponning vast te pinnen. Door het licht bewegen met m’n toestel kreeg alles een bewegingsonscherpte, maar de flits bevroor ook stukken in het centrum. Alles lijkt toeval, is onvoorspelbaar en onvoorstelbaar. Het gaat eigenlijk over niks, nergens duiding of betekenis. Het gevoel van lekker los van alles

Chaos in beeld 4

Ik zag meteen de overeenkomst van dit werkblad met schilderijen van Miro, waarmee ik voor het eerst in aanraking kwam door de hoes van de LP “Time Further Out – Miro Reflections” van het Dave Brubeck Quartet uit 1963. Op de Fontana hoes geeft Brubeck daar in een apart blokje uitleg over; “Cover painting by Joan Miró (b.1893), one of the great artists of the generation of Picasso and Matisse, who continues to create his vibrant, uninhibited paintings at his home on the island of Mallorca. His work is well presented in leading art galleries throughout the world.”

Time Further Out, zestig jaar later.

Lissabon 1994

Er lopen mensen op straat. Als je er een foto van wilt maken zou je ze het liefst op een vaste plek willen hebben. Wel zo overzichtelijk.

Dat moet er bij Duane Michals zijn gebeurd. Maar het lijkt of hij etalagepoppen in New York op straat heeft gezet. De ruimtes tussen de acteurs zijn te kunstmatig. Iedereen heeft een houvast: een regenpijp, de hoeken van een gewelf of de omlijsting van een garagedeur.  Michals werd beïnvloed door een schilderij van Balthus, ‘La Rue’ uit 1933. Misschien had Balthus “Meudon”, een foto van Kertesz uit 1928, gezien. Maar die is realistischer, vooral door een trein die over het viaduct het beeld in stoomt, terwijl …

Ik wilde ook zoiets; een ‘tableau vivant’ op straat, maar dan meer beweging, ook meer toeval en onvolmaaktheid in de opstelling van mijn ‘acteurs’. Belangrijk was het decor, een plat achtervlak zonder horizon zou het toneelmatige versterken. In Lissabon kwam alles samen.

Om de hoek bij mijn hotel was een pleintje waar ‘s ochtends tussen tien en elf uur een baan zonlicht over de straat scheen. Achter in een gevel van een symetrisch gebouw met historische plekken voor Lissabon: een heel oude bar en een traditionele hoedenwinkel. Ik zou hier niet opvallen met m’n camera.

Welke acteurs zouden zich hier verzamelen? Die dag had er zich een man voor de hoedenwinkel de grond ingegraven. Dat kreeg ik cadeau. Twee oudere mannen stapten de bar binnen. Op dat moment naderde een man die een krant liep te lezen, ik dacht meteen aan Michals. Maar mijn krantenman moest een wat minder opvallende rol spelen, met de schijn van even toevallig in het zonlicht en dan weer weg. Er schoof een vijfde acteur in beeld: een jongen die als enige van links naar rechts bewoog. Ik kon niet iedereen in de gaten houden. Als hij de man in het zand zou bedekken, jammer dan. Die wandelende krant moest nog net in beeld blijven. Toen zijn linkerschoen de rand van mijn negatief zou gaan raken, drukte ik de sluiter in.

Chaos in beeld 3