franfotoblog

Dichte Deur

Zou men dit in 1955 begrepen hebben? Slordig en scheef camerabeeld, een bos haar van iemand die in de weg staat, onduidelijke schilderijtjes, een intercom met beveiligingsoog en een witte deur die naar een nooduitgang verwijst. Beter kan niet.

Eigenlijk moet je voorkennis hebben, maar het blauwe inzetje geeft aan dat Lars Geerts ons ‘Vanuit Den Haag’ hierover uitleg zal gaan geven. We moeten het nog even doen met een jachtig beeld; de camera is zoekende. Ieder moment kan de leider van de grootste partij naar binnen stappen of is het naar buiten komen, om wat te zeggen over een overeenkomst tussen vier partijen die een regering gaan vormen.

Je ziet ze in alle haast een camerapositie kiezen, maar we hebben in ieder geval vast beeld. Officieel geluid moet nog komen, maar er kan niet gewacht worden op het Journaal van acht uur, het moet nu te zien zijn op de radio. De enige aanwijzing dat dit echt om iets heel belangrijks gaat is een sticker op de smetteloze deur: “Branddeur niet blokkeren”. Daar spreekt urgentie uit; als het fout gaat, is dit de uitgang naar een veiliger omgeving. U bent gewaarschuwd.

Misschien stapt hier direct een man naar binnen die nog net niet in brand staat en net op tijd een laaiende vuurzee achter zich heeft gelaten. Rook uit zijn oren? Ondertussen moet Lars de lege stilte vullen met nietszeggende mededelingen en kan niet anders dan in herhalingen vallen. Altijd spannend, hoe lang houdt hij dit vol? Als er uiteindelijk niets gebeurt, worden we terug naar de studio geschakeld en pakt Andrew Makkinga de draad van het interview met Steffen Haars weer op. Hij krijgt er twee seconden voor, want nu is er nieuws uit Den Haag.

Koningsdag, NDSM Vrijmarkt

Deborah Turbeville, Studio St. Petersburg: 50 cent.

Schaamte

Als een jonge vrouw in een televisiereportage op straat even haar broek laat zakken, word ik onrustig. Er komen te veel signalen op me af. Heftige. In het tv programma ‘Nieuwsuur’ werd verslag gedaan van de pro-Palestina demonstratie van studenten en docenten van de Universiteit van Amsterdam.

Een onderdeel ging over het geweld dat de ME had gebruikt. Bij de eerste bezetting op het Roeterseiland was die hard opgetreden. Een jonge vrouw vertelde dat er met gummiknuppels ingeslagen was op mensen die de orde niet hadden verstoord en met hun armen omhoog geen weerstand boden. Om het resultaat ervan te tonen liet ze het gevolg zien. Waardoor was ik geschokt? Het ging om meer dan bont en blauw.

Allereerst het opkomen voor een goede zaak en hoe dat afgestraft wordt door een bende knuppelaars. Dan de moed van zo’n vrouw om zich daar aan bloot te stellen. Ik kan me niet voorstellen, hoe dat voelt als je zo’n dreiging voelt toenemen en je zelf machteloos bent. Terwijl je gelijk hebt.
Opvallend was de beheerste manier waarop ze hier verslag van deed. Geen felle aanklacht, geen verlangen om medeleven, eerder het constateren dat haar dit overkomen was.
Dan die ontkleding in het openbaar. Ergens deed het me denken aan het kaalscheren in 1945 van vrouwen die met Duitse soldaten waren omgegaan. Dit leek er op. Je moet blijkbaar een publiekelijke vernedering ondergaan omdat je diepste gevoelens of standpunten niet overeenkomen met iedereen.

Zo’n blote dij lijkt op een soort schaamteloosheid, maar deze vrouw was die schaamte voorbij; het was te erg wat er hier was gebeurd. Ik had het niet gedurfd.

Beeld: NOS/NTR

Kwee nie

Ik heb hier maar twee foto’s van. Vrijmarkt op het NDSM terrein in Amsterdam Noord. Een spannende vlakverdeling, er schoof een vader met kind in beeld, en nog een, als keuzemogelijkheid.

Achteraf word ik hier onrustig van, altijd een goed teken. Het zit me niet lekker dat ik hier geen eenduidige betekenis aan heb kunnen geven. Het beeld is te gelaagd, te complex. Teveel elementen die niets met elkaar te maken hebben. Het plastic zeil dat in de wind wappert, kondigt een naderende hoosbui aan. De vader houdt het hoofd van zijn zoon te dicht tegen zijn lippen. Als je die aaneengelaste containers nooit hebt gezien, snap je niet hoe die aan elkaar kunnen blijven hangen. Dondert daar een trein naar beneden of is het een deel van een reuzenrad?

Achter het hoofdje van de zoon blijkt zich uitgestalde waar te bevinden. Er zitten mensen bij. Ik zie een pak bronwater en er liggen wat bananen of pannenkoekjes. Is dit een tentenkamp, festival of een AZC? Alles lijkt hier tijdelijk bijeen, de beschutting, de voorbijgangers die maar fragmentarisch te zien zijn, een hand die houvast zoekt aan een vlaggenmast, de provisorische constructie van zink, hout en zeildoek, masten met onbeduidende vlaggen in de wind, dan weer oranje vaantjes en overal dreigende onweerswolken.

M’n favoriete plek is boven aan die zinken drager van een marktstal, het echte knooppunt. Je ziet een groene klem die een plastic afdak op z’n plek houd en het oog van een donkergroen afdekzeil. En er staat prachtig gedempt en toch intens licht op een stuk aluminiumpijp. De hoofdrol is voor de rubberen draaiknop met witte restjes talkpoeder. Alsof je hiermee de beeldenstroom open of dicht kunt draaien. Ik ben er nog niet uit.