franfotoblog

Namen en rugletters

Balanciaga for everyone, van ijskonijn tot sloper. Niemand kan er buiten.

's Ochtends verzeild raken in een serie commercials van Balanciaga waarin Mau Morgan koel blijft in de meest extreme weersomstandigheden dankzij haar kleding, en ‘s middags in een afvalcontainer op de Kloveniersburgwal hetzelfde, maar nu echt.

Ik tref het met dat groen en rood, lekker complementair. En een mooie tegenstelling met die ijsvlakte in New York tijdens een blizzard. Het ongemak van in het zweet des aanschijns te moeten werken of er op je dooie gemak bij te zitten.Toch draagt deze bouwvakker dit shirt omdat de naam voor exclusiviteit garant staat. Een oude: Balanciaga opende zijn eerste modehuis in 1919.

Bouwvakkers in dure merkkleding? Als je de rode T-shirts van Balanciaga op het internet bekijkt, kom je niet onder de 400 euro weg, alleen de Bijenkorf past 70% korting toe op 575 euro. Dan komt het nog op 172. Met zulke prijzen kan ik me voorstellen dat er een afstand tussen deze hempjes en die van een normaal rood T-­shirt ontstaan. Die moet je ook goedkoper kunnen krijgen, ook al zijn dat geen echte.

Maar het blijft aantrekkelijk, in je dure shirtje onopvallend je werk doen. Alleen de kenners weten dan genoeg. Die hebben geen reclamefilmpjes nodig. Ons kent ons is niet te verfilmen. Welcome to the club!

Verstopt

Blikken en gedachten van een gluurder. Hoor ik daar ergens die hit van The Three Degrees? Of doet dit denken aan Rembrandt’s schilderij ‘Susanna en de Ouderlingen’? Ondanks de noodzakelijke openheid van de late zestiger jaren als het over sex gaat, blijft het verbergen ervan me ook boeien. Ik zal het kort houden.

Net als in de spannende striptease van Sofia Loren in de film ‘Ieri, Oggi, Domani’, moet er in een foto wat te raden overblijven. De fantasie van de gluurder wordt erbij betrokken. Sex is niet alleen voor hen die er mee te koop lopen. Iedereen moet daar mee om mogen gaan.

Bij de foto op links wilde ik een paperazzi-achtige sfeer, intimiteit in het openbaar, je ziet iets dat je schijnbaar niet helemaal mag zien. Ik heb de top van die lantaarnpaal z’n werk laten doen, haar hoofd ontbreekt. Het gaat me alleen om haar lichaam. Ze kan mij niet zien, ze is zich niet bewust van mijn blik. Ik voel me niet helemaal onschuldig. Maar het raakt aan een oergevoel van veiligheid (m’n moeder) en evenveel nieuwsgierigheid (meisjes). Naar vrouwen. Zoals alle puberjongens.

Rechts moet het ook hebben van suggestieve details. De verleiding tussen het verstoppen van bloot en bedekkende kleding. Ergens halverwege aan- en uitgekleed. Je wilt meer zien. Beide modellen lijken aan te geven welke kant het op zal gaan en de kijker wil het afmaken. Madonna en Beyoncé maken daar slim gebruik van. Maar hoe vrouwen naar mannen kijken, weet ik eigenlijk nog steeds niet helemaal. Onderzoek blijft noodzaak.

Pakje

Eindelijk een foto waar ik even niet direct uitkom. Wat doen die strepen daar op foto A, en hoe komen ze er? Aan m’n zoeken naar een totaal dichtgesmeerd beeld komt het tegemoet.

Ik keek uit het raam naar beneden, er werd een pakje bezorgd. Ik zag de reflectie van m’n kamer op de binnenkant van het raam, waaronder ook die van de roze plastic rozen op m’n vensterbank. En tegelijk moest ik letten op de bezorger, wanneer hij het portier sloot. Zou hij de grendel van de schuifdeur naar zich toe trekken en opzij schuiven? Het bleek de zijdeur; in z’n rechterhand hield hij de bezorgbon al klaar. Ik had de hele handeling in een notendop.

Nu nog een vervolgfoto, als hij vanaf de bijrijderstoel het pakketje zoekt. Het werd nog beter, het logo op zijn rug gaf legitimiteit; hier is duidelijk ‘post.nl’ in een nauwe ruimte aan het werk. Dat vulde die eerste foto mooi aan.

Achteraf kon ik die schuine strepen niet thuisbrengen. Ze geven vaart aan de compositie, maar waar kwamen ze vandaan? Als ik daar opnieuw ga staan, zie ik alleen maar Dick Bruna pockets in de vensterbank op een stapeltje liggen. Zijn dat misschien de reflecties van de witte ruggetjes van die Zwarte Beertjes? Dan herken ik de blauwe omslag voor “’t Begon op Parijs” van A. Viruly en W. van Veenendaal, Zwart Beertje 478. De reflectie ervan is te zien in het raam van de bestelwagen en op een gedeelte van de carrosserie.

De blurbtekst van dit boekje: “Twee oud-gezagvoerders van de K.L.M., twee van de bekendste, die bovendien allebei bekwame penvoerders zijn, wisselen hier in briefvorm, elk in zijn zeer persoonlijke stijl, hun ervaringen uit wat betreft de goede oude tijd van de vliegerij.” Ook pakjesbezorgers!

Françoise 1944 - 2024

Mijn 'Gymnasium Agenda 1963/1964', week 9-15 maart, 1964.