Shoot
Als je op hun ogen af gaat is het duidelijk onder welke levensgevaarlijke omstandigheden de fotograaf hier zijn werk moest doen. Het gezicht van de schutter heeft dan wel een geamuseerde blik, maar pas op; die zijn het gevaarlijkst. No mercy. Dit had mijn laatste foto kunnen zijn.
De omstanders gedragen zich zoals dat altijd gaat: wel betrokken, maar geen deelnemers. De jongen met de fiets is de verwilderde meeloper, als het schot gevallen is, is hij al gevlogen. Die heeft meer op zijn kerfstok natuurlijk. Lacht hij uit verlegenheid of sympathie naar de schutter? Hij staat veilig achteraan en zal dadelijk aan de politie verklaren: “Weet nergens van”.
De meest betrokken en oprechte blik komt van de middelste jongen. Te jong om zelf met wapentuig om te gaan, toch nieuwsgierig genoeg om veilig achter de rug van de revolverheld te zien hoe dit afloopt. Hij staat er bij zoals je om een straathoek naar oudere jongens kan kijken die een plastic zak met Cobra’s bij zich hebben. De opdruk van zijn hempje over ‘Chicago’, met in het rondschietende gangsters zegt al genoeg. Wat zou er van hem geworden zijn?
En dan de dader zelf. Het medaillon op zijn borst maakt van hem een olympische held of een stout katholiek jongetje. Eigenlijk draag je dat onder je trui, hij is er te trots voor. Het zou een scène op een kermis in Dublin kunnen zijn, maar het is in Frankrijk. Het motief van jongetjes die imiteren om te intimideren kun je ook terugvinden bij William Klein en Diane Arbus. Toen ik zelf het nadoen ontgroeid was, kon ik me met een camera op straat gaan vertonen. Point and Shoot.