Fonofotografie 44
Paul Huf 1924 - 2002
Op de tentoonstelling ‘Golden Years’ t.g.v. Huf’s honderdste verjaardag in FOAM hangen er tot 2 februari 2025 nog 47 van de 52 van zijn ’Philips Favourites Series’ hoezen uit de MAI collectie.
Zand in de Machine
Ik blijf vaak blijf steken bij dit beeld. Niet alleen omdat ik de ordening aangenaam vindt, maar ook omdat het iets verborgens laat zien: besluiteloosheid. Of iets vergeten zijn. Deze foto is gemaakt in 2013 en er lijkt nog niks veranderd.
De omgeving heeft de schutkleuren van een overheid, neutraal. Aan hen zal het bijvoorbaat niet liggen. Altijd bereid mee te denken en te handelen. Maar er kan wel eens iets mis gaan. Het is aan ons om je daar aan te ergeren of er begrip voor te tonen. Er is een trottoir opengebroken en al enige tijd niet hersteld, lastig en slordig. Het oranje houdt ons staande.
In mijn favoriete boek over ‘kleding’ staat: “In America, orange is often used for savety garments because of its high visibility (greater than that of yellow). Traffic policemen, bicyclists at night and hunters in the woods wear garments of a brilliant, near phosphorescent orange. Partly as a result, perhaps, this color has come to suggest danger and a call for attention”, uit: The language of clothes, Alison Lurie.
De driehoekige en vierkante vormen horen bij een klassieke compositie. Dat wordt benadrukt door het vlak met de drie deuren. Er kan er maar één van open, raadselachtig. De vervaagde graffity is aangebracht door een estheet, precies boven het snijpunt van de diagonalen in dit vlak. De op z’n kant liggende pilon hoort bij wegwerkzaamheden, maar zou zo ook als roeptoeter te gebruiken zijn. Waarom moet ik hier steeds aan Giorgio de Chirico denken? Strand, vuurtorens?
De groene zuil op links is een parkeermeter met een zonnepaneel. We worden keurig voor de beveiligingscamera gewaarschuwd, erboven hangt er een. Het meest heb ik met de drie stapeltjes stenen omdat ze de hoop dat het straks allemaal weer normaal zal worden, dapper hooghouden. Corona moest nog komen.
Alziend
Natuurlijk was dat oog de aanleiding en daarna stapelden toevalligheden zich op. Ik kon van alles in beeld weglaten of toevoegen. Verklaringen kwamen achteraf dan wel.
Zo zie ik nu opeens de Dood over de smalle richel van de schildering lopen die met z’n rechterhand een map vasthoudt waar ‘de Koopman’ op staat. Op naar de volgende klant. Hij heeft een mantel met ribbels aan en hij zet z’n rechtervoet naar voren, de sleep van z’n gewaad waait achter hem omhoog. Een hoger hangend stuk geveldoek, hard aangelicht door de zon, zou een stuk van zijn witte schedel kunnen zijn.
Maar wat doet dat gouden uitsteeksel daar dan? Ehh.. , het zou natuurlijk een stukje van zijn inklapbare zeis kunnen zijn. Altijd handig in het openbaar vervoer. Maar zou hij niet beter op de inhoud van zijn dossier Koopman moeten letten? Dalijk valt alles naar beneden.
Het oog houdt ons voortdurend in de gaten. Hypnotiserend. Mijn moeder vertelde over een schildering met het alziend oog. Dat hing in de dertiger jaren binnen in de kerk boven de ingang. “God ziet U”, stond er boven. Als je naar binnen liep voelde je altijd een onverklaarbare last op je schouders.
Dit oog ziet er van dichtbij slordig en verlopen uit. En toch is het met gevoel voor detail geschilderd. Op afstand storen die sliertige druipertjes niet. Ik kijk eerder met bewondering naar het tintenverloop van wit naar zwart. Tot in de iris aan toe. Het lijkt ons te volgen als we de straat uitlopen. Heb ik wel aan m’n consumentenplicht voldaan?