Zand in de Machine
Ik blijf vaak blijf steken bij dit beeld. Niet alleen omdat ik de ordening aangenaam vindt, maar ook omdat het iets verborgens laat zien: besluiteloosheid. Of iets vergeten zijn. Deze foto is gemaakt in 2013 en er lijkt nog niks veranderd.
De omgeving heeft de schutkleuren van een overheid, neutraal. Aan hen zal het bijvoorbaat niet liggen. Altijd bereid mee te denken en te handelen. Maar er kan wel eens iets mis gaan. Het is aan ons om je daar aan te ergeren of er begrip voor te tonen. Er is een trottoir opengebroken en al enige tijd niet hersteld, lastig en slordig. Het oranje houdt ons staande.
In mijn favoriete boek over ‘kleding’ staat: “In America, orange is often used for savety garments because of its high visibility (greater than that of yellow). Traffic policemen, bicyclists at night and hunters in the woods wear garments of a brilliant, near phosphorescent orange. Partly as a result, perhaps, this color has come to suggest danger and a call for attention”, uit: The language of clothes, Alison Lurie.
De driehoekige en vierkante vormen horen bij een klassieke compositie. Dat wordt benadrukt door het vlak met de drie deuren. Er kan er maar één van open, raadselachtig. De vervaagde graffity is aangebracht door een estheet, precies boven het snijpunt van de diagonalen in dit vlak. De op z’n kant liggende pilon hoort bij wegwerkzaamheden, maar zou zo ook als roeptoeter te gebruiken zijn. Waarom moet ik hier steeds aan Giorgio de Chirico denken? Strand, vuurtorens?
De groene zuil op links is een parkeermeter met een zonnepaneel. We worden keurig voor de beveiligingscamera gewaarschuwd, erboven hangt er een. Het meest heb ik met de drie stapeltjes stenen omdat ze de hoop dat het straks allemaal weer normaal zal worden, dapper hooghouden. Corona moest nog komen.