Rolmodellen
In een doos op straat met speelgoed vond ik deze twee mannen die elkaar tussen de kluwen dino’s en legostenen waren gaan omarmen. Ik heb ze op de vensterbank gezet om er nog wat langer naar te kijken. Zonder dat reddingsvest had ik ze vast laten liggen.
Het vest bleef me bezighouden. Als dit voor kinderen bedoeld was konden ze er ‘reddertje’ mee spelen. Geen heroïek van schietende soldaten, fantasie ruimtewezens of stripfiguren, maar het drama van redden of gered worden. Heel actueel. Op een witte ondergrond was het nog net niet voldoende voor een foto. Er moest iets bij. Een landschap?
Om ze wat bij te lichten gebruikte ik zo’n gouden karton van een chocoladeletter. Toen wist ik het, ze moesten daarop staan. Het werd ogenblikkelijk een nat strand. Nu klopte de scène.
Het vest paste beter bij een jonge man. Dan was hij de redder of degene die gered was. De oudere man zou de jongere complimenteren of verwelkomen. Als redder kon het zijn zoon zijn. Of was ik het zelf? Wil ik eigenlijk dat m’n vader me nog even zo vasthoudt? Dat zou na 63 jaar wel weer eens mogen. Daar droom ik soms van.
Sell Out
Hier staan ze allemaal samen, maar ik ken ook de losse foto’s op de hoes van The Who: ‘Sell Out’ uit 1967. Zou deze foto 77 jaar later nog te begrijpen zijn?
De grote gebruiksartikelen op deze foto maken meteen iets duidelijk. Dit gaat over ‘Odorono’ (anti-transpiratie), ‘Heinz Baked Beans’ (voedsel) en ‘Medac’ (jeugdpuistjes). Het uitvergroten van verpakkingen hoort bij reclame. Popartkunstenaars als Andy Warhol lieten er zich door inspireren. Wikipedia: ”Popart is het in beeld brengen en de verheerlijking van de consumptiemaatschappij met behulp van alledaagse afbeeldingen en triviale voorwerpen.”
De titel van de LP had een dubbele betekenis. In het Engels betekent ’Sell Out’ niet alleen ‘uitverkoop’, maar ook: “Een persoon die zijn persoonlijke waarden, integriteit, talent etc. op het spel zet voor geld of persoonlijke vooruitgang” (Google). Ik ken geen band die zichzelf als een consumptieartikel heeft neergezet. En er ook gebruik van maakte.
Op de eerste kant van deze LP staan jingles zoals ze gebruikt werden door piratenzenders, als Radio Caroline of Radio London. Deze zit nog in m’n hoofd: ”It’s smooth sailing with the highly succesful sound of wonderful Radio London”. Dat konden ze zelf ook en schreven spotjes voor Premier Drums, Rotasoundsnaren, Coca Cola of over Jaguars. Ik kreeg nooit de indruk dat deze ‘liedjes van 30 seconden’ zomaar tussen de andere ‘echte’ songs op de plaat stonden. Altijd in voor een snelle bijverdienste. Een extra Premier drumstel als tegenprestatie zou niet ongelegen komen. Keith Moon (uiterst rechts) had er al genoeg van het podium geschopt. Of zo’n Jaguar, wie weet viel er wat te regelen.
Zie ook: How The Who Made a Pop Art Masterpiece (YouTube). Foto David MontgomeryGood Vibrations
Ik voel me trots als ik het voorbeeldboek bekijk dat ik met Henne heb gemaakt, voor wat een boek met mijn muziekfoto’s moet gaan worden. Net terug van de drukker. Haar gevoel voor vormgeving, vastberadenheid en precisie hebben deze eerste fraaie versie mede mogelijk gemaakt.
Het boek gaat over de samenhang tussen muzikanten en de hoezen van de platen die ze hebben uitgebracht. Over hun imago en mijn verbeelding daarvan. Hoe mijn loopbaan als muziekfotograaf zich heeft ontwikkeld. Of het functioneren van een popfotograaf. Hoe het is om met Jim Kerr op een vroege zondagochtend door Maastricht te lopen. Of het terugkruipen tussen benen van een drukkende menigte fans voor het podium van Paradiso. En het dankbare gevoel dat al deze artiesten meegingen in mijn ideeën.
Het is nu al een prachtboek.