franfotoblog

Evert de Beijer, filmanimator 1953 - 2024

­­Bij Evert wist je nooit waar je aan toe was. Tot zijn crematie aan toe. Z’n kist werd op de katafalk gezet door vier jonge vrouwen. We kregen twee van z’n animatiefilms te zien, waardoor ik beter begon te begrijpen waarom hij zo vaak in de prijzen is gevallen. Ik telde er zo al zeven.

Z’n laatste film Get Real! “balanceerde continu op de scheidslijn tussen abnormaliteit en genialiteit”, volgens de jury van het Filmfestival van Berlijn.

De beste film vond ik De Karakters, die ging over letters, waarvan je de meest grillige vervormingen en overgangen tegenkomt. Ingenieuze vondsten vliegen voorbij, je probeert ze te onthouden, maar het zijn er teveel. De levensgrote letter E krijgt bijzondere aandacht, het is niet alleen de naam van de maker maar blijkt ook de perfecte vorm voor een vrouw om zichzelf te verwennen. Een enorme kroontjespen trekt steeds nauwere cirkels rondom de hoofdfiguur die daardoor voortdurend over nieuwe lijntjes moet springen.

Zijn broer Victor hield een monoloog met z’n broer via de telefoon, terwijl hij voor z’n kist heen en weer liep; Evert was klokkenmaker geworden en had net een paard gekocht.

Gelukkig heeft mijn buurman Peter van Roon nu een monumentje voor Evert in het raam gezet: 'n toren van zijn boeken.

Brian Griffin 1948 - 2024

Brian is in zijn slaap overleden. We scheelden twee maanden en ik heb een van zijn afdrukken onder m’n matras liggen. Ik leerde hem kennen in een workshop die Leo Divendal in 1987 had georganiseerd. Daar maakte ik deze foto. Een fantastisch verteller, zeer inventief, zelfbewust en warm.

Ik wilde graag weten wie de man was die de magie van licht zo vorm kon geven.

Veel van zijn foto’s hadden een surrealistische kijk op het verdwijnen van het arbeidsethos. Het was de tijd van Tony Blairs’ ‘derde weg’. De beeldvorming rond ‘de arbeider’ veranderde. Brian maakte helden van ze. Maar hij maakte ook foto’s voor bedrijfsbladen als Management Today, Accountancy Age, of Computing. Zijn portretten van leidinggevenden waren een openbaring. Door deze mannen in eigenaardige poses vast te leggen (zoals het bestuderen van een golfbal waar water uit druppelt), ontstond een beeld van zakelijk Engeland met een hoog ‘tongue in cheek’ gevoel, dat paste bij het nieuwe denken over status.

In sommige foto's herken ik die typische Engelse voorliefde voor de magie in sprookjes en sages. En met zijn superieure lichttechniek, kon niemand daar bezwaar tegen maken. Management was voor hem omgeven met mysteries, waar je je kritische vragen bij kon stellen.

Het licht was voor hem het belangrijkste, maar domineerde niet. In een serie nachtopnames rond Heathrow Airport, laat hij z’n sluiter zo lang openstaan dat de huizen en verlaten wegen spookachtig oplichten door straatlantaarns en de navigatieverlichting van laag overvliegende jets. Alsof Het Licht had besloten het licht uit te doen.

Hij vertelde over ‘Broadgate’, het nieuw te bouwen financiële centrum in Londen, waar hij toen voor werkte en het licht dat hij daarvoor gebruikte. In een straal van zo’n anderhalve kilometer had hij ‘s nachts vanuit betonnen karkassen rondom het centrale plein overal lichtbronnen staan; er lagen zoeklichten op de grond (“I wanted it to be a warzone”) en in de hoogte ontplofte een Spaanse vuurwerkbom. In het midden een arbeider in het wit.
Hierbij had hij Frans Masereel in gedachte, “alsof Christus opnieuw gekruisigd wordt”.