Alziend
Natuurlijk was dat oog de aanleiding en daarna stapelden toevalligheden zich op. Ik kon van alles in beeld weglaten of toevoegen. Verklaringen kwamen achteraf dan wel.
Zo zie ik nu opeens de Dood over de smalle richel van de schildering lopen die met z’n rechterhand een map vasthoudt waar ‘de Koopman’ op staat. Op naar de volgende klant. Hij heeft een mantel met ribbels aan en hij zet z’n rechtervoet naar voren, de sleep van z’n gewaad waait achter hem omhoog. Een hoger hangend stuk geveldoek, hard aangelicht door de zon, zou een stuk van zijn witte schedel kunnen zijn.
Maar wat doet dat gouden uitsteeksel daar dan? Ehh.. , het zou natuurlijk een stukje van zijn inklapbare zeis kunnen zijn. Altijd handig in het openbaar vervoer. Maar zou hij niet beter op de inhoud van zijn dossier Koopman moeten letten? Dalijk valt alles naar beneden.
Het oog houdt ons voortdurend in de gaten. Hypnotiserend. Mijn moeder vertelde over een schildering met het alziend oog. Dat hing in de dertiger jaren binnen in de kerk boven de ingang. “God ziet U”, stond er boven. Als je naar binnen liep voelde je altijd een onverklaarbare last op je schouders.
Dit oog ziet er van dichtbij slordig en verlopen uit. En toch is het met gevoel voor detail geschilderd. Op afstand storen die sliertige druipertjes niet. Ik kijk eerder met bewondering naar het tintenverloop van wit naar zwart. Tot in de iris aan toe. Het lijkt ons te volgen als we de straat uitlopen. Heb ik wel aan m’n consumentenplicht voldaan?