Jaloers
De eerste gedachte had met consumptie te maken. De overvloed in onze supermarkten. En de neiging jezelf verloren te voelen tussen al die hoeveelheden. Alsof je door een vreemd universum zweeft in je karretje.
Daarna het idee dat het leek alsof je hier ook jongetjes kon kopen. Of het gemak waarmee je zo’n kind op z’n plek kan houden door ‘m in een open kooi te zetten. Boodschappen doen is al lastig genoeg. Maar deze jongen leek zich daar niets van aan te trekken.
Ik zou er ook geen moeite mee hebben gehad. Lekker door je vader rondgereden te worden en eindelijk de raadseltjes op je telefoon op te lossen. Later bedacht ik dat het ook een mooi voorbeeld is hoe je van groot naar klein kon gaan. Van een supermarkt, naar een gang vol artikelen, waar een boodschappenkar in staat, en daar een jongen in zit, om op een klein scherm te eindigen.
Het had ook iets met de overgang van het openbare naar het intieme te maken. Dat moment toen ze in de film ‘Friendship 7’ de astronaut John Glenn in z’n benauwde capsule hesen. Alsof hij terug de moederschoot inging, jaloersmakend.