Entre deux Mers
In de trein. De vrouw voor me is maar gedeeltelijk zichtbaar. Is voldoende, de rest verzin ik er wel bij. Maar opgaan in details kan natuurlijk tot tunnelvisie leiden. Nou ja.
Ik denk aan Ralph Gibson. Hij kiest details zo perfect, dat de kijker een beeld van het totaal denkt te hebben. Eigenlijk doet hij ons te kort, en vul je dat vanzelf aan. Een oude verkooptruc, de soepfabrikant die de huisvrouw het laatste stapje zelf liet toevoegen, waardoor ze toch kon zeggen dat ze het zelf gemaakt had (Maggi).
Sproetjes, een dubbel halssnoer en het wat slordig opgestoken rossig haar. Zo droegen de dienstmeiden van Breitner het ook. Maar het ging mij eigenlijk om de motieven op haar jurk. Geen ontwerp voor jonge vrouwen, de kleuren zijn te verzadigd en weinig gedetailleerd. Deze vrouw heeft het leven ervaren en ziet het nu wat losser.
Uit ‘The Language of Clothes’ van Alison Lurie: “Observation suggests that practical, down-to-earth women with some experience as gardeners, prefer real plants in their natural colors. Abstract blurs that never grew on land or sea are more apt to appear on the clothes of women who, either because of circumstances or because of inclination, are somewhat out of touch with the natural world.”
In dit fantastische boek heeft ze ook nog wat te zeggen over de gebruikte kleuren: “Psychologically, blue has a calming effect, reducing blood pressure, respiration rate and heartbeat; it has traditionally been associated with harmony, serenity and rest. In the Middle Ages blue was the color of the true lover and faithfull servant, and it retains some of this meaning.” En: “Because it is the color of vegetation, green has ancient and powerful connections with fertility and growth. It is the hue traditionally associated with magic and the supernatural.”
Ik weet genoeg.
Allison Lurie, The Language of Clothes - OWL Books ISBN-13 -0805062441
Ochtend aan zee
Paul Louka? Chante pour des prunes? (“Cette expression date du XVIe siecle. La prune désignait la chance, un coup, mais égalemant quelque chose sans aucune valeur. Lors des croisades, les perdants ramenaient des prunes, ces fruits délicieux, à leur souverain pour mieux faire passer leur défaite”- linternaute.fr)
Over een samenhang van 'chanter pour des prunes' en de vondst van deze plaat, was ik me niet bewust. Voor de pruimen zingen? Mmmwah, maar Franse Philips, altijd interessant. Alle 12 nummers zelf geschreven, nog beter. Mooie orkesten erbij; dit was inderdaad een “coup”, en voor die drie euro "quelque chose sans aucune valeur". Je koopt iets waar je niets van weet, maar van alles van vermoedt. Dit moet je onderzoeken.
Echt doorslaggevend was dat licht op zijn gezicht. Het herfstlicht dat heimelijk het zomerlicht gaat vervangen. Zulke dagen beginnen altijd mistig. Langzaam krijgt de wereld kleur. Het wordt een prachtige dag, de lucht is vol van beloftes. De Amerikaanse uitdrukking ‘Indian Summer’ brengt je ook in de buurt. Voor het laatst doet de zon nog een poging ons te verwarmen. De allerlaatste opleving, niet meer zo krachtig, maar nog steeds kleur gevend aan alles wat het aanraakt. Prachtig.
Het deed me meteen terugdenken aan een ochtend op zee voor Scheveningen, dat als een fata morgana op het water leek te drijven. Je ziet het, maar je zult het nooit bereiken. Een oase in een woestijn. Een ochtend aan zee.
Paul Louka (1936 - 2011) klinkt als een betere Brel, werd geboren in Marcinelle, België.
Graffity
Tussen deze twee foto’s zit 10 jaar. Toch zie ik wel overeenkomsten. Een lesje moraal door hergebruik van andermans foto’s. Opnieuw de waarheid, maar dan anders.
De linker is oorspronkelijk van Helmut Newton. Ik zag deze vrouw voor het eerst in zijn boek “White Women”, uit 1976. Ze stond ‘s nachts in de Rue Sabriot in Parijs te roken in haar krijtstreep smoking van Yves St. Laurent. Naast haar een naakte vrouw op hakken. Newton was toen erg bezig met de sfeer tussen vrouwen onderling. Acht jaar later verscheen: “Un Monde Sans Hommes”. Allemaal sterke vrouwen, ze konden ook wel zonder die kerels.
In de Huidenstraat werd verbouwd, de kale schutting wachtte op Laser 3.14, de graffity dichter. Daarna kon iedereen z’n gang gaan. Plots stond daar, in het blauw, een sjabloon van een Diana Arbus foto op. Maar het handgranaatjongetje uit Central Park hield nu ook een dubbele bijl vast. Het symbool voor ‘butch’ lesbiënnes en Zeus verwekte er de bliksem mee, als hij toornig was. Het wapen der rechtvaardigen.
De samenhang tussen deze twee parodieën zijn de hoofddeksels. Bij Madame Smoking zijn het de konijnenoortjes van Playboybunnies. Het jongetje heeft Mickey Mouse oren. Allemaal onschuld. Alles wat je op je hoofd draagt zegt iets over je status of geestelijk welzijn. Jeroen Bosch schilderde een trechter op je hoofd als hij een vernauwd bewustzijn wilde weergeven.
Maar Disney- en Bunnyoren hebben hun onschuld verloren. Speelgoed gaat ooit vervelen. Een konijntje en een muis, allemaal aaibaar. Maar nu tegen de draad in. Vandaar die bijl. En Madame heeft een kraai vast, het gaat niet goed aflopen. Blijkbaar wordt het tijd dat we ons eens gaan bezinnen op een of ander naderend einde.
Kringloop
Ik vroeg of ze ook een tasje hadden voor m’n aankopen bij kringloopwinkel De Locatie in Noord. Kreeg deze en was er meteen gelukkig mee. Maar waarom eigenlijk?
Voornamelijk de onbedoelde anarchie. Uitdragerij vs Grootgrutter. Het verbeteren van een gevestigd logo. En het lot dat deze zak tegemoet moest gaan, bijna een bevel. Vergelijkbaar met de opschriften op verhuisdozen. Alsof er ook tassen naast hebben gestaan met ‘De Slegte’ of ‘Afval’ erop.
Ik kijk naar de fermheid van de eerste zes letters. “Kringl” was het belangrijkst, "oop" zou vanzelf volgen. Wel keurig binnen dat huisjesachtige kader gebleven. Valt me nu pas op hoe scheef het eigenlijk staat t.o.v. 'AH'. Is het eigenlijk wel als huisje bedoeld, past een prijskaartje hier niet beter?
Een viltstift die het kruidenierslogo verbetert. Weg met die gestileerde letters, die me altijd aan een rookworst, een afgekloven appelsteeltje en slappe spagetti doen denken. Allemaal driftig veranderd met dubbelgekraste kapitalen. Oorspronkelijk begonnen in groen, dat droogliep, dus afgemaakt in stemmig blauw.
Ik probeer me voor te stellen hoe je op zulk glad materiaal houvast kan vinden. De achterkant gaat altijd schuiven. Nog een reden waarom die eerste zes letters er zo prominent op staan. Jezelf overtuigen dat je gelijk hebt; die boodschap moet er op en zo’n zak heeft niks in te brengen. Die heeft z’n functie al vervuld.
Mag blij zijn dat ie opnieuw van nut is. Vorm en functie komen hier samen. Deze tekst geeft niet alleen een winkel, of een milieuvriendelijke gedachte aan, maar ook het dubbele gebruik van deze tas. Nu nog statiegeld gaan vragen voor iedere blauwe AH tas, met dit opschrift. Dat is echte kringloop. Het ontwerp ligt al klaar.