franfotoblog

Holland
21 | 11 | 2021
142

Wind, Wijds en Wolken

Het landschap doet vertrouwd aan, weinig veranderd in 300 jaar. Heb me ook maar keurig gehouden aan de vlakverdeling van toen, eenvijfde landschap en viervijfde lucht. De wolken hangen laag over het land, een horizon is ver te zoeken; Holland. 

Fotografie is soms selectief kijken, door de bomen ook nog het bos zien en toch aandacht vragen voor details. Alles wat je blik vangt uitvergroten of benadrukken. Naarmate ik verder kom in de fotografie, durf ik het hoofdmotief in m’n foto’s makkelijker los te laten en te laten functioneren in een wat ruimere omgeving. Niet zo’n angst meer dat de kijker het gemaakte punt niet ziet. Die molen redt zichzelf wel. 

Natuurlijk was ik me bewust van dit landschap van Dik Trom, daarom zocht ik er een storende factor in, terwijl de trein verder reed. Wat ik hoopte werd reëel toen ik een elektrische lantaarnpaal en twee geleidingsmasten op me af zag komen. Nu was het alleen nog afdrukken op het juiste moment om de vlakverdeling te doorbreken. Sommige collega’s vinden dat ik 'puur' had moeten blijven, het landschap was toch al af? Zo wringt het natuurlijk. 

Maar er is ook iets overklaarbaars te zien. Het raam waar ik doorheen fotografeer, werkt  ook als een spiegel. Rechtsboven de echte molen hangt een langwerpige vorm in de lucht die aan de kap van een neonlamp doet denken. Wolken met littekens. En ik zie een reflectie van de molen recht boven de lantaarnpaal, net onder de bovenste electrakabels, héél klein. Dik Trom on speed. Een zeventiende-eeuws landschap als fata morgana.

Martin Parr
17 | 11 | 2021
141

Parrathon

In het Photo Art Center ‘Hangar’ aan het Kasteleinplein in Brussel was een groot overzicht te zien van het werk van Martin Parr. Er mocht niet gefotografeerd worden. Ik zag mokken- en T shirts-makers bedremmeld afdruipen. ‘Parr’, marque déposée. 

Het publiek was gemêleerd; oud en jong, deftig en alternatief. Hoe zou het zijn als je zijn werk voor het eerst ziet? Parr werkt in lagen. En een genadeloze timing. Zijn foto’s zien er niet complex uit en nodigen direct uit tot verder kijken. Maar onder die eerste humoristische blik zit een subtiel, venijnige kern. Die vaak met hebzucht te maken heeft, of overdaad, verveling en gemakzucht. Lelijke onbeschaamdheid met een mild uiterlijk.      

Veel werk is bekend, maar goed om terug te zien. Door de lellen van afdrukken kan je de foto’s zelfs ‘in’. Daardoor valt de serie ‘Bored Couples’ opeens door de mand.Teveel mensen die hun hoofd op het moment surprême per ongeluk lijken af te wenden. Wat altijd kan gebeuren tijdens een opname. Om dat nou kenmerkend voor iemands relatie te vinden, vind ik overtrokken. De beste foto die dit wél laat zien, is van een keurig ouder echtbaar in een restaurant van de Billy Butlin zomerkampen. Hij staart over haar heen en zij kijkt omlaag en draait wat aan haar trouwring. In dat minieme detail zit alles. 

De grootste verrassing stond in de winkel. De scheiding tussen commercie en integriteit werd hier keihard aan de kaak gesteld door een molen waar niet alleen prentbriefkaarten van steeds dezelfde foto van Parr te koop stonden, maar ook de bijpassende sokken hingen. Wil ik die wel hebben? Verklaart hij zichzelf hiermee tot idool? Is de fotograaf het slachtoffer geworden van zijn eigen obsessieve verzameldrang? Ik zou mijn Sadam horloge wel voor een Parrwatch in willen ruilen.

Atomium
10 | 11 | 2021
139

Atomiumselfie

Sommige fotohotspots zijn voor mij te overweldigend om zomaar vast te leggen. Ik wil afstand houden. Hou ze het liefst buiten beeld. De geur van een parfum werkt betoverender als je de draagster nauwelijks ziet. Andere fotografen hebben daar geen moeite mee en benadrukken de status van zo’n plek. Misschien is het bij mij ook een lichte huiver voor vaststaande legendes. 

In de buitenlucht komt het maken van selfies voor bij beroemde, òf hoge gebouwen en locaties. De Eiffeltoren, de Sagrada Familia of de Heineken Brouwerij. Niemand mag voor verrassingen komen te staan, dus iedereen weet waar dit is. Onderliggende boodschap: “Ik heb iets bereikt, ik was hier”. Zo wordt een legendarische plek voortdurend benadrukt en groter. De aanwezigheid is belangrijker dan de plek of het monument zelf. Alleen het uiterlijk en het imago worden gebruikt. Het bewijs wordt groter dan de band of de emotie. 

Dit fotootje drukt het belang van het Atomium wat naar achteren. Het gaat meer over de aantrekkingskracht. Die geldt net zo goed voor mij, al probeer ik mijn aanwezigheid te verstoppen achter dit echtpaar. Zonder dat monument had ik deze foto niet gemaakt. 

Deze fontijn lijkt er in 1958 speciaal voor neergezet, al is het er wel een eind vandaan. De schaal van het monument is op deze afstand teruggebracht tot een wat menselijker maat. Het is een plek waar ook veel auto’s worden vereeuwigd, vooral de wat sportievere modellen. Scheef in beeld en de koplampen aan, net zoals in de reclames. Jammer dat er nooit iemand in mag zitten. 

Als het maar lijkt op een droom van een ruimteschip dat op aarde terecht is gekomen.