franfotoblog

Beyoncé 17 & 18 juni Johan Cruijff ArenA

Bij een accordeon op de Lindengracht

Het begon met die schuine lat linksonder. En een volle afvalcontainer was mooi meegenomen. Ik moest niet teveel van dat plankier van een marktkraam kwijtraken, en  hoopte dat het wagentje van ‘Daily Pi…’ even zou blijven staan. De voorgrond zat goed in elkaar.

Die accordeonist op klompen was ook een ijkpunt, die bleef wel doorspelen. Een zinken kraamconstructie was m’n kader. Waar blijven de juiste acteurs?

Als ik dat ‘verboden toegang’ bord een beetje in het midden kon houden, kreeg ik de aandacht meteen waar ik ‘m hebben wilde. Die wilde ik voor dat witte achtergronddoek hebben. Het leek wel of ik het er zelf had opgehangen. Ik moest maar wachten tot zich de uiteindelijke oplossing aan me voor deed, de rest zou door de voorbijgangers zelf worden ingevuld.

Deze is perfect. De hoofdrolspeelster bijna precies op het snijpunt van de diagonalen. Nog net voor de muziekstandaard van de muzikant. De omstanders allemaal wat donkerder gekleed. Maar het is vooral haar blik. Als je die vergelijkt met de andere actrice die mij aankijkt, zie je het verschil in emotie. Deze vrouw draagt leed met zich mee, maar weet wat ze wil. Ik herken dat wel. Zij heeft hier de broek aan, ook al is ze het kleinst van allemaal. Hoe belangrijk en invloedrijk die man die ze door de drukte leidt ook mag zijn.

Ze doen me altijd denken aan Matisse en zijn model, in 1939 in Parijs gefotografeerd door Brassaï. Een Polynesische (?) muze met Matisse in witte doktersjas tegenover haar. Het lijkt bijna of hij haar moet onderzoeken. Ook al is zij naakt en weerloos, hij kan niet zonder haar. Ik hoor hem tegelijk brommen en neuriën. Dit gaat wat worden, net als hier op de Lindengracht.

Laurie 1986

Ik heb me altijd afgevraagd waarom Robert Mapplethorpe en ik Laurie Anderson met haar ogen dicht hebben gefotografeerd. Bij mij was het door de eerste indruk die ze op me maakte. Een onschuldig meisje, opgewekt en quasi-naïef.

Schijn bedriegt, ze wist heel goed wat voor indruk ze maakte. Ze vond dat dit het beste bij haar uiterlijk paste en de muziek die ze maakte. Ik was besteld in het Pullitzerhotel, het interview zou door Gerard J. Walhof worden gedaan. Toen ik in de bar op haar zat te wachten, liepen er wat veiligheidsmensen met telefoons rond, toen nog formaat schoen. Het leek me wel wat om haar daar tussen te zetten alsof ze Elvis was. Laurie has left the building. Een meisje tussen kleerkasten. Toen ik het voorstelde wees ze dat meteen van de hand, ik kreeg de indruk dat ze die klein/groot tegenstelling niet wilde.

Lichtelijk gepikeerd vroeg ik of ze iets met Tai Chi had. Natuurlijk, ik had niet anders verwacht van een vrouw uit de New Yorkse art-scene. Daar kon ze zich wél in vinden. Voor een witte achtergrond maakte ze wat bewegingen die een beetje leken op wat ze op de hoes van haar  grootste hit “O Superman” had gedaan. Ik vond die opgestroopte rechterpijp een cadeautje, leve de imperfectie. De opnames waar ze, zoals Marcel Marceau, een glazen wand open wil drukken waren het beste. Het duurde twee minuten.

Al die tijd hield ze haar ogen gesloten (op die eerdere hoes heeft ze een bril met witte glazen op). Het gaf de foto’s iets vluchtigs en ingetogens. Asof ze totaal in zichzelf gekeerd was, wat ik wel bij haar muziek vond passen. Ze hield iets voor zichzelf en het maakte daardoor het beeld geconcentreerder, je werd niet afgeleid door haar blik of ogen. En zij moet zichzelf vrijer hebben gevoeld om dit in een zijkamertje voor te doen.

Dit soort foto’s lijken toevallig tussen twee andere opnames genomen. Tussen het waken en slapen in. Ik denk dat Mapplethorpe haar gevraagd heeft dat na te doen. Ogen dicht lijkt op ‘van niets weten’ of ‘onschuld’. Precies wat ze wilde, we hebben beiden haar mythe voortgezet.