Niet thuis
Ook in modern ongeduld zit een zekere schoonheid. Zeker als het zich geluidloos voltrekt en je er getuige van mag zijn. Als al de nieuwste technieken niet volstaan en men weer gewoon op handgebaren moet overgaan. Geen dia-, maar monoloog. De angst dat je niet duidelijk genoeg zult zijn. Wat heb ik een geluk met deze actrice.
Deze twee fotootjes zijn binnen twee minuten gemaakt. Een kleine privévoorstelling op m’n stoep. De buurvrouw was net per fiets vertrokken of er probeerde iemand bij haar binnen te komen. Voortdurend aanbellen, deur duwen, naar boven kijken, telefoneren, rondje lopen of op de drempel gaan zitten; niets hielp.Ten lange leste dan maar een afscheids appje, miss ongeduld kwam in vrede, maar ze had het nu even met haar gehad. En weg was ze.
Het lijkt wel of iedere generatie een andere betekenis geeft aan dat V-teken. Ik ken het als een internationaal begrip: PEACE! Gevolgd door MAN!, op z’n Amerikaans natuurlijk. Het gaf net even een ander gevoel als het V-teken waarmee Winston Churchill dat vóór ons had gedaan. Onze PEACE! was persoonlijker gericht, in de sfeer van ‘Alle Menschen werden Bruder’. Bij Churchill ging het om het stopzetten van de oorlog; “V for Victory!”. Bij deze vrouw ontbreekt iedere ‘peace’ en lijkt het meer op het afleggen van een eed: ‘the truth and nothing but the truth’.
Ik zie haar hele stemming terug in deze twee foto’s. De eerste drukt het ”ik heb mijn doel bereikt en kom in vrede” uit. Zij moet in beeld met de voordeur. En als ze woedend weggaat is alleen een duim naar beneden voldoende; zijzelf blijft buiten beeld. Ze wil er niks meer mee te maken hebben. Duimpje en deur, daar zal de buurvrouw het mee moeten doen. Nét goed.
Het mooie is dat deze vrouw niet genoeg heeft aan emoticons, maar ze het nog eens dunnetjes over doet in gebarentaal. Alsof je op tamtamgeluiden overgaat als de radio uitvalt.