Op het verkeerde been
Op vrijdag de dertiende kwam er een voorlopig eind aan het eerste zelfstandig bestaan van prinses Amalia. Op zaterdag stond deze foto van Raymond Rutting in de Volkskrant. 40 Dagen oud. Blijkbaar opnieuw actueel.
Het viel meteen op hoeveel ruimte de fotograaf bij het maken van deze foto had gehad. Bijna een onderonsje tussen die twee, zo fotografeer je je verloofde. Niemand kan in de buurt komen of haar lastig vallen, wel zo overzichtelijk. Hare koninklijke van nu af aan anoniem. Ondertussen weet ik beter.
Want rondom Rutting stond een muur van filmers en fotografen. Ik tel er op een andere foto, van Joris van Gennip (Trouw), al een stuk of veertig. De rij staat dwars op de stoep, zodat je haar door de Roeterstraat aan kan zien komen lopen en met een beweging naar links, de hoofdingang van de Universiteit zien binnengaan.
Rutting is een van de weinigen die de straat achter haar een belangrijke rol geeft. Hij maakt van haar een voorbijgangster. Op de meeste foto’s zie je haar voor de UVA gevel staan of naar de ingang toelopen. Daarvoor staan al die fotografen daar, maar deze foto laat meer aan je fantasie over en vertelt me ook iets over haar geïsoleerde bestaan.
Dat wordt versterkt door de drie mannen in de achtergrond, veiligheidsagenten. Ik zie nergens iets bedreigends, zij wel. Vooral die te oude, onopvallende man op links is een voorbeeld voor ons allen hoe je om een hoek kan kijken, en toch niet opvalt. De andere twee hebben hun rug naar dit spektakel gekeerd. Weten nergens van. Maar wat moet dat hier zonder jasjes of rugzakken, zoals bij echte studenten?
Er is iets veranderd in die vier weken, waardoor ze niet langer meer te bewaken valt. Ze is nu echt anoniem. Daar zijn geen foto’s van te maken, op deze zie je het al aankomen. Het maagdelijke wit ten spijt. Daarom twee keer bruikbaar.
