Zu Hauser
Nietsvermoedend stuit je op een bijna vergeten kind. Warm genesteld tussen Melina Mercouri en Corry Konings. Gelukkig niet in diezelfde prijsklasse; de plaat hoorde hier tot het duurdere segment: € 4,95. Nog helemaal gaaf, maar er is afstand van gedaan. Zo zíe ik 'm nog eens.
Misschien is er een theaterliefhebber overleden, die dit 43 jaar lang gekoesterd heeft. Iedere keer als me dit overkomt ben ik natuurlijk trots, maar ook verbaasd dat het ontwerp voor deze hoes van Dick Hauser en Brordus Bunder niet verouderd is. Het felle rood komt nog steeds indringend over. De kapitale letters doen de rest. Het raadsel van de naam Hauser Orkater blijft intact. Duits? Orkater is Orkest en Theater.
Als ik die hoes zie, herinner ik me mijn fotosessie weer. Het decor stond nog in de Toneelschuur in Haarlem van de vorige avond, een hoge houten wand waar mannen vanaf moesten vallen. Ik had er drie nodig, Marc van Warmerdam omdat hij in de voorstelling echt viel en Jim van der Woude die dan tegelijk een balanceeract op de rand deed. Rob Hauser was alleen herkenbaar aan zijn vingertoppen. Die moesten zich aan de richel vastklampen.
Om de tijd te doden bedacht Jim ter plekke dat hij eigenlijk de rode Pimpernel was. Met een licht, vals Frans accent wilde hij met iedereen op de degen, terwijl we aan het uitlichten waren. Daarna was hij opeens weer de man met het ijzeren masker. Waarom kwam er niemand om hem uit zijn cel te bevrijden? Lastig om hem weer op aarde te laten terugkeren zonder bruusk over te komen. Na 29 opnames en zes valpartijen van Marc, stond het er op.
Op mijn binnenhoes heb ik de 13 handtekeningen staan van de acteurs, muzikanten en technici. Het ontwerp is nog steeds in gebruik op de CD versie. Voor de coverfoto en die op de binnenhoes, kreeg ik f.1000,- van Bovema.
Ontruiming
Gevonden tijdens ontruiming zolderetage Churchillaan 08/09/2022, 17.30 u.
Ode aan het herfstlicht
Kruising Stadionweg Diepenbrockstraat 08/09/2022, 17.16 u.
Slaapzaal
Dit zie je zelden. Het dagelijks leven was niet interessant genoeg. Hier is iemand met z’n camera naar zolder gelopen die wist wat hij wilde. Je ziet het aan de rolverdeling: een hoofdonderwerp in een harmonisch opgestelde groep. Dat deze fotograaf gevoel voor compositie had, maakt alles nog mooier.
Ik ben weer terug op dat jongensinternaat in het Noorden des Lands. Het gebouw was nieuw, er waren aparte slaapzalen gebouwd. Niet op zolder zoals hier. Acht jongens op een zaal. Ieder had een eigen bed maar geen privacy, net als later in dienst. Eerst pyama aan (onderbroek bleef aan), voordat je je ging wassen of tanden poetsen. Je handen en gezicht waren voldoende, de rest deed je maar ergens anders. Vieze boekjes kon je het beste tussen de kast en de muur verstoppen. Met boeren en scheten laten werd de pikorde benadrukt. Als grappenmakers je onnodig uit je slaap hielden, was het smoren met een kussen een probaat middel.
Ik kijk met bewondering naar het schuine lijntje van de jongen boven op het stapelbed tot die voor de verwarming zit. Het omhoog houden van die deken is natuurlijk fantastisch, maar zou die jongen dat zelf bedacht hebben of had de fotograaf mazzel? Te toevallig. Sliep de fotograaf ook op die zaal of was het een begeleider? Het flitslicht op de radiator en de opstelling van de groep doet aan iemand met enige ervaring denken.
Iedereen heeft z’n eigen ruimte en zit stil. De staande jongen heeft z'n hoofd keurig in een rechthoek en acteert 'acte de presence'. Waarschijnlijk is die half omhoogkomende jongen onder z’n deken rechts, ook geregisseerd. Sliep zogenaamd, perfect kapsel.
In de jongen vooraan herken ik de blik: gedeprimeerd en eenzaam. Altijd naar huis verlangen en eenmaal daar, de routine en het houvast weer missen van je dagelijkse leven ergens anders. Nergens thuis, eigenlijk.