Terry Hall 1959 - 2022
Tijdens het voorprogramma van The Beat had ik me naar voren gedrongen om een goede plek te hebben bij het optreden van The Specials. Geen doorkomen aan. Je voelde aan alles hoe belangrijk dit was, iedereen wilde dicht bij het podium staan. Als je je camera maar omhoog hield ging er nog wel eens iemand opzij.
Ik heb het er niet lang kunnen uithouden, de druk van achteren werd teveel. Dus door m’n knieën gezakt en als een kreeft achteruit schuifelend, tussen allerlei benen door naar achteren gekropen. Beetje claustrofobisch, dat is me daarna nooit meer overkomen. Gelukkig heeft Paradiso meer mogelijkheden om te fotograferen. Uiteindelijk had ik een prima plek op het linker achterbalcon. In één keer de band en de eerste rijen.
Hun repertoire werd door Chris Woodstra puntig omschreven als “A danceable ska and a rocksteady beat with punk’s energy and attitude. And lyrically more focused and informed political and social stance”.
Ze hoefden niet veel moeite te doen om de zaal op temperatuur te krijgen, iedereen wilde er een feest van maken. Achteraf ben ik gewoon het toneel op gelopen om een setlist van één van de speakers mee te nemen. Oorspronkelijk speelden ze 17 nummers, toegiften uitgezonderd. Openingsnummer: ”Dawning of a New Era”. Kon niet toepasselijker. Wat hadden we hier lang op moeten wachten.
Eindelijk weer eens zwarte en blanke musici door elkaar. Zeven man, drie in de voorhoede; Neville Staples staat hier rechts op de foto. Z’n maatje Lynvall Golding, onthoofd, linksboven. Zeer soepele leadgitarist. En in het midden Terry Hall. Een wat Frankensteinerige verschijning, met altijd een wat verongelijkt stemgeluid.
Bij al die hete opwinding, goot Jerry Dammers, die de meeste songs schreef, een tweeliter Spafles over de voorste rijen leeg. Het was niet meer dan normaal dat er een meisje het podium opklom om al die bezetenheid van zich af te dansen. Even later stond het hele podium vol, wat een bevrijding. Een volksband met een politieke boodschap!