franfotoblog

Sirenes 1

The Art of Logistics

Dat zag ik ergens op een aanhanger staan. Gaf aan waar ik mee bezig was. Ik maakte foto’s van teksten die op de vrachtwagens stonden die we passeerden. Door de snelheid die we hadden en m’n automatische sluiter, zou het resultaat er wel eens spannend uit kunnen zien.

Ze schoten langs me heen en ik zat er te dicht op. Ik kon m’n lens niet op één scherptepunt vast zetten en tegelijk zien wat er op de zijkant van zo’n truck stond. Het onderwerp (vrachtwagentekst als veeg) verbeeldde zichzelf, had niks meer met de inhoud te maken. Te abstract? Een keuze kon ik altijd later thuis maken. Deze vrijheid paste wel bij ‘het onderweg’ zijn.

Buiten het landschap en de borden, valt er niet zoveel te zien. Alle concentratie moet naar het besturen. Voorbijschietende flitsen van opschriften worden daardoor voor een medepassagier de enige afwisseling. Een ideale aanleiding om reclame voor iets te maken. Je moet er wel naar kijken.

Op de site van ‘Transportreclame.nl’ lees ik: “het laat zich niet wegzappen (tv), wegklikken (internet), afzetten (radio) of omslaan (print). Transportreclame realiseert hoofdzakelijk gedwongen contacten, je kunt er veelal letterlijk niet omheen. In combinatie met het grote formaat van de reclame-uiting en de suggestieve werking van vrachtwagens zorgt dit voor een hoge impact, die vervolgens weer leidt tot een relatief goede reclameherinnering.”

Door onze snelheid dreigde de taal te vervliegen. Ook al waren de woorden op het zeildoek kernachtig. Teksten over de lading, vervoer van hot naar her, de aard van het bedrijf of de thuisbasis. Wanneer is het woord ‘vervoer’ veranderd in ‘logistiek’? ‘Speed’ doet het ook goed, vooral als die worldwide is. Ik weet niet meer wat ik allemaal gezien heb. Je vergeet het weer, het is maar tijdelijk. Alleen de foto’s heb ik nog. Vegen in m’n herinnering.

May the Force be with You

Lastig om over iets te schrijven dat er niet meer is. Misschien omdat er maar een week tussen deze twee foto’s zit. Of deze geestverschijning nooit heeft plaatsgevonden. En het in de traditie van ‘Starwars’ allemaal maar fantasie en buitenaards hoort te blijven.

Nu Darth Vader verwijderd is, zie je alleen nog het straatnaambord: Asterdwarsweg, Noord. Op Streetview uit october 2022 zie je dat dit bord toen al vlekken had. De ‘D’ was bruin verroest en over de ‘W’ zat ook een vlek die de ‘N’ van ‘Noord’ had aangetast.Toch blijft het ongelooflijk dat de artiest, Street Art Frankey, een koppeling maakte tussen een filmtitel en een nietszeggend zijstraatje in Amsterdam-Noord.

Hoe herken je in ‘Asterdwarsweg’ het woord ‘Sterwars’, om daarna op ‘Starwars’ uit te komen? Ik zou dat misschien met veel herkauwen en voorkennis ergens uit de diepte omhoog hebben gekregen, SA Frankey barst van de ideeën.
Het is eigenlijk niet zijn stijl om straatnamen te veranderen. Het zou een overheid het handvat geven om zijn kunst te verwijderen. En het zou ook een verarming zijn van zijn uitgangspunt, dat de werkelijkheid al vreemd genoeg is als je er je fantasie op los kan laten.

Die ‘A’ zou hier voor onduidelijkheid hebben gezorgd. Om het voor de weggebruiker nog herkenbaar te laten is ze met wat doorzichtige verf bewerkt. Slordig genoeg om het op toeval te laten lijken. Zo is ze er wel en toch weer niet.

Op mijn mailtje met vragen zegt hij ook verbaasd te zijn over dat weghalen en sluit natuurlijk af met de legendarische regel uit deze sage: “May the Force be with Him”.

Misschien heeft hier iemand ingegrepen die de samenkomst van de naargeestige geschiedenis van deze straat en zo’n dark horse als Darth Vader, ongepast vond. Ik denk eerder aan een hebberige fan die hier zeker en vast eerst nog een selfie heeft gemaakt.  

Zacht verlangen

Het Werkmanspaleis is een geldautomatenhal geworden. Het Koffiehuis van den Volksbond heet voortaan Pizzeria ‘Sotto’. De laatste arbeiders waren gastarbeiders. Misschien is er een link met deze Italiaanse restaurateur, die dit verdwijnen van het arbeidsethos begreep en Vasalis had gelezen. En met name haar ‘Sotto voce’:

Zoveel soorten van verdriet, ik noem ze niet.

Maar een, het afstand doen en scheiden.

En niet het snijden doet zo’n pijn,

Maar het afgesneden zijn.

Nog is het mooi, ’t geraamte van een blad,

Vlinderlicht rustend op de aarde,

Alleen nog maar zijn wezen waard.

Maar tussen de aderen van het lijden

Niets meer om u mee te verblijden:

Mazen van uw afwezigheid,

Bijeengehouden door wat pijn

En groter wordend met de tijd.

Arm en beschaamd zo arm te zijn.

Ozo.