The Art of Logistics
Dat zag ik ergens op een aanhanger staan. Gaf aan waar ik mee bezig was. Ik maakte foto’s van teksten die op de vrachtwagens stonden die we passeerden. Door de snelheid die we hadden en m’n automatische sluiter, zou het resultaat er wel eens spannend uit kunnen zien.
Ze schoten langs me heen en ik zat er te dicht op. Ik kon m’n lens niet op één scherptepunt vast zetten en tegelijk zien wat er op de zijkant van zo’n truck stond. Het onderwerp (vrachtwagentekst als veeg) verbeeldde zichzelf, had niks meer met de inhoud te maken. Te abstract? Een keuze kon ik altijd later thuis maken. Deze vrijheid paste wel bij ‘het onderweg’ zijn.
Buiten het landschap en de borden, valt er niet zoveel te zien. Alle concentratie moet naar het besturen. Voorbijschietende flitsen van opschriften worden daardoor voor een medepassagier de enige afwisseling. Een ideale aanleiding om reclame voor iets te maken. Je moet er wel naar kijken.
Op de site van ‘Transportreclame.nl’ lees ik: “het laat zich niet wegzappen (tv), wegklikken (internet), afzetten (radio) of omslaan (print). Transportreclame realiseert hoofdzakelijk gedwongen contacten, je kunt er veelal letterlijk niet omheen. In combinatie met het grote formaat van de reclame-uiting en de suggestieve werking van vrachtwagens zorgt dit voor een hoge impact, die vervolgens weer leidt tot een relatief goede reclameherinnering.”
Door onze snelheid dreigde de taal te vervliegen. Ook al waren de woorden op het zeildoek kernachtig. Teksten over de lading, vervoer van hot naar her, de aard van het bedrijf of de thuisbasis. Wanneer is het woord ‘vervoer’ veranderd in ‘logistiek’? ‘Speed’ doet het ook goed, vooral als die worldwide is. Ik weet niet meer wat ik allemaal gezien heb. Je vergeet het weer, het is maar tijdelijk. Alleen de foto’s heb ik nog. Vegen in m’n herinnering.