Zacht verlangen
Het Werkmanspaleis is een geldautomatenhal geworden. Het Koffiehuis van den Volksbond heet voortaan Pizzeria ‘Sotto’. De laatste arbeiders waren gastarbeiders. Misschien is er een link met deze Italiaanse restaurateur, die dit verdwijnen van het arbeidsethos begreep en Vasalis had gelezen. En met name haar ‘Sotto voce’:
Zoveel soorten van verdriet, ik noem ze niet.
Maar een, het afstand doen en scheiden.
En niet het snijden doet zo’n pijn,
Maar het afgesneden zijn.
Nog is het mooi, ’t geraamte van een blad,
Vlinderlicht rustend op de aarde,
Alleen nog maar zijn wezen waard.
Maar tussen de aderen van het lijden
Niets meer om u mee te verblijden:
Mazen van uw afwezigheid,
Bijeengehouden door wat pijn
En groter wordend met de tijd.
Arm en beschaamd zo arm te zijn.
Ozo.