franfotoblog

Laurie 1986

Ik heb me altijd afgevraagd waarom Robert Mapplethorpe en ik Laurie Anderson met haar ogen dicht hebben gefotografeerd. Bij mij was het door de eerste indruk die ze op me maakte. Een onschuldig meisje, opgewekt en quasi-naïef.

Schijn bedriegt, ze wist heel goed wat voor indruk ze maakte. Ze vond dat dit het beste bij haar uiterlijk paste en de muziek die ze maakte. Ik was besteld in het Pullitzerhotel, het interview zou door Gerard J. Walhof worden gedaan. Toen ik in de bar op haar zat te wachten, liepen er wat veiligheidsmensen met telefoons rond, toen nog formaat schoen. Het leek me wel wat om haar daar tussen te zetten alsof ze Elvis was. Laurie has left the building. Een meisje tussen kleerkasten. Toen ik het voorstelde wees ze dat meteen van de hand, ik kreeg de indruk dat ze die klein/groot tegenstelling niet wilde.

Lichtelijk gepikeerd vroeg ik of ze iets met Tai Chi had. Natuurlijk, ik had niet anders verwacht van een vrouw uit de New Yorkse art-scene. Daar kon ze zich wél in vinden. Voor een witte achtergrond maakte ze wat bewegingen die een beetje leken op wat ze op de hoes van haar  grootste hit “O Superman” had gedaan. Ik vond die opgestroopte rechterpijp een cadeautje, leve de imperfectie. De opnames waar ze, zoals Marcel Marceau, een glazen wand open wil drukken waren het beste. Het duurde twee minuten.

Al die tijd hield ze haar ogen gesloten (op die eerdere hoes heeft ze een bril met witte glazen op). Het gaf de foto’s iets vluchtigs en ingetogens. Asof ze totaal in zichzelf gekeerd was, wat ik wel bij haar muziek vond passen. Ze hield iets voor zichzelf en het maakte daardoor het beeld geconcentreerder, je werd niet afgeleid door haar blik of ogen. En zij moet zichzelf vrijer hebben gevoeld om dit in een zijkamertje voor te doen.

Dit soort foto’s lijken toevallig tussen twee andere opnames genomen. Tussen het waken en slapen in. Ik denk dat Mapplethorpe haar gevraagd heeft dat na te doen. Ogen dicht lijkt op ‘van niets weten’ of ‘onschuld’. Precies wat ze wilde, we hebben beiden haar mythe voortgezet.

Liz

Die houten panelen hangen er al een tijdje. Dit was ooit de ingang voor een Dirk van den Broekwinkel aan de Lijnbaansgracht. Daarvoor een bioscoop, het Nassautheater.

Toeval dat er nu een graffity van Liz Taylor op te zien is? Er hebben hier vast films van haar gedraaid. Die foto is gemaakt door Philip Halsman voor LIFE in 1948.

Elizabeth was toen 16. Het artikel in LIFE werd haar doorbraak. Halsman concentreerde zich eigenlijk op haar linkeroog. Taylor: “On a pure technical level, he pointed out that two sides of my face photographed differently, one side looked younger, the other more mature. In posing for Halsman I became instantly aware of my body.” Toen ze elkaar drie weken later weer tegen het lijf liepen kon zij zich al niet meer herinneren wie hij was en waar ze elkaar eerder hadden ontmoet. Volgens hem het beste bewijs dat het de foto’s zijn die er toe doen, niet de fotograaf.

Als tegenhanger voor zoveel vrouwelijke verleiding hangt er boven deze schutting nog een streep van een gele affiche van Sophie Straat, de volkszangeres: “Mannen word eens bewust”.

‘Mannen’ is misschien wel de meest traditioneel klinkende smartlap van Sophie Straat tot nu toe: vol draaiorgels, harmoniums, accordeons, mellotron orkestbanden en een heus mannenkoor. De achterliggende boodschap is echter verre van traditioneel. ‘Mannen’ bezingt het Patriarchaat, en wat daar anno 2022 nog steeds mis mee is.” – zegt de begeleidende tekst van Sophie Straat.

Als je dat gevoel koppelt naar de pose van Liz Taylor, komt er opeens verveling op haar gezicht bovendrijven, zoiets van ‘daar gaan we weer’. Altijd die aandacht op haar borsten. Om het niet te erg te maken heeft Halsman haar een hanger van zijn eigen vrouw omgedaan. Die menging van verleiding en verveling werkt zo’n 75 jaar later nog, alleen iconen overwinnen de tand des tijds. Zelfs op een bouwval.