Voor het eerst
Ik was die jongen. Je bent dertien en je tante wil dat je met je nichtje op de foto gaat. En of je even je hand op haar schouder wilt leggen. Eigenlijk wil je dat ook wel, maar om dat nou meteen voor eeuwig vast te leggen? Hoe voelt dat om een meisje vast te houden? Waarom moeten anderen dat zien? Je schikt je maar weer.
Ik kijk er zeventig jaar later naar met lichte vertedering. Het vluchtige, afgedwongen beeld van vriendschap, hoe hij op z’n tenen heeft moeten staan (zij is eigenlijk een kop groter), alles ligt nog open. Hij zal fouten gaan maken, maar ook veel nieuwe dingen ontdekken. Maar het meest bijzondere is eigenlijk dat deze foto uit 1953 in kleur is afgedrukt.
Amateurs fotografeerden toen op dia. Als ze iets in kleur wilden laten zien moest dat in het donker. De slaapverwekkende dia-avondjes. Doordat de fotograaf alles wilde laten zien (“weet je wel hoeveel dit heeft gekost?”), én het vermoeiende van kijken naar de eindeloze licht/donker wisselingen, maakte het tot een marteling. Daarom moest het model in die Kodakadvertentie z’n armen achter z’n hoofd houden, glimlachen en net doen alsof je in dit daglicht ook maar iets kon zien van al die prachtige Kodakdia’s.
Ze ook nog af te laten drukken was alleen maar dubbele kosten maken en de resultaten waren nooit zo mooi. Diafilms zijn contrastrijk, harde afdrukken. Dat heeft deze afdruk van het jonge paar niet. Er is doelbewust gewerkt met kleurennegatieffilm om in een album te plakken, bij je te dragen of weg te geven. Dat maakt dit afdrukje ook uniek.
Niets of niks
Het verlangen om het over niks
te hebben blijft knagen. En als
het dan toch moet, met zo weinig
mogelijk woorden a.u.b.
Is dit voldoende?
Nature Morte
Deftige naam die hier niets mee te maken heeft. Er is niets ‘natuurlijks’ aan. En dood is er ook al niemand. Gewoon een vuilnishoop in Amsterdam Noord.
Toch kon ik het niet laten om Henne te vragen er een fotootje van te maken. Ik zag even Picasso voor me. Zo rond 1916. Waarin hij assemblages maakt van gevonden voorwerpen. Alles 3-D, je moest er omheen kunnen kijken, en toch een platte indruk makend. Zoals een schilderij van een beeldhouwwerk maken.
Dit zou zomaar ‘Compositie met wit leer, schuimrubber, plastic, glas, karton, hout, metaal aarde en straatsteen’, kunnen heten.Verstopt zit daar m’n verwondering in over de handigheid van de firma Bruynzeel om deuren niet meer massief te maken maar te vullen met karton in de vorm van honingraten. Goedkoop en licht in gebruik. Om dat zichtbaar te maken heeft hier iemand heel hard zo’n deur ingetrapt.
Ook kenmerkend voor Noord is de overdaad waarmee alles wordt aangeschaft en dus ook weer verwijderd moet worden. Net als de interieurs zijn de stortplaatsen klein, de puinhopen groot. Maar zonder de skippybal was deze foto u nooit onder ogen gekomen. Die moet toch zo’n vijftig jaar in bedrijf zijn geweest. Zo ziet de aarde er vanuit de ruimte uit. Ergens moet dan op een scherm iets te zien zijn als: “Ground Control to Major Tom”.