franfotoblog

Over the hills and faraway

Vanochtend bij de opening van de verkeersberichten op de radio, hoorde ik presentator Dennis Mooij het weer even anders aanpakken. Hij waarschuwde ons dat er “rode achterlichten tot aan de horizon”, te zien waren. Was meteen wakker.

Ik ben nog steeds bezig deze zin te herhalen. Overweeg ook alternatieven; waren het geen “rode remlichten”? Een alliteratie blijft langer hangen, maar remlichten zijn altijd al rood, het zou de geloofwaardigheid van wat hij zou gaan zeggen vast hebben verminderd.

Bij dat “Tot aan de horizon”, zie ik een lichte stijging van het wegdek aan het eind van de snelweg. Anders zou je die aan het begin van zo’n file niet kunnen zien. Maar waar heb je dat in dit vlakke land? En wat komt daarna? Een afgrond? Donkere wolken? Misschien maakte Dennis een bruggetje naar de weerberichten die hierna zouden komen?

“Tot aan de horizon”, komt ook heel filmisch over. Lucky Luke, Charlie Chaplin of het hele orkest van Count Basie (in de film ‘Blazing Saddles’), waren ooit zo uit beeld verdwenen. Alleen de mededeling “The End” ontbreek dan nog. Een klassiek einde, net zoals helden en heldinnen “nog lang en gelukkig” leven. Bijzonder om je rubriek zo te openen.

En wat moet je met zo’n mededeling als je zelf tussen die achterlichten zit? Waarom staan die eigenlijk aan als je toch niet rijdt? Of doet ieder dat op z’n beurt in zo’n baan, waardoor het lijkt of iedereen constant z’n lichten aanheeft? En luister je dan naar Dennis die wat verstrooiing biedt?

Pure poëzie, ik kon er weer uren mee vooruit.

Nergens een asbak

Soms weet je ‘s ochtends even niet waar je wakker wordt. Geluiden die je niet kent, een vreemde omgeving. Je bent op vakantie, alles is mogelijk. En dan langzaam de herkenning hoe je de wereld achter liet toen je ging slapen. Alles weer op een rijtje.

Hoe we de avond ervoor in deze kamer terechtkwamen, blij een onderdak te hebben gevonden. Een café waar je boven de gelagkamer een kamer kon huren. Ooit hadden handelsreizigers en commensalen hier hun toevlucht gezocht als ze hier ook waren blijven steken. Vergeten geschiedenissen uit de provincie. In Parijs sprak men dan tenminste nog van een ‘hotel’, ook al was het een mansarde “dans une coin du ciel”, zoals Yves Montand zong.

Als je ze op straat zag lopen viel er niks aan op te merken. Verzorgd uiterlijk, een ontwapenende vertegenwoordigerssmile en makkelijk in de omgang. Dat ontstond allemaal in kamers zoals deze. Alles wat ze nodig hadden was een reisnecessaire en de monsterkoffer. Desnoods een dompelaar om water op te warmen voor het scheren of een kopje Nescafé. Pickwick theezakjes kwamen pas op de markt in 1962.

Alles in deze kamer was voorwaardelijk, zoals elke wachtkamer. Eigenlijk hoorde ze leeg te staan, er was niets gedaan om een langer verblijf aangenaam te maken. Ik zag het terug in de stoel die in de hoek stond. De enige afleiding naast een wastafel en het bed. Geen comfort, daarom waren de zitting en rugleuning van skai. Makkelijk te reinigen en laat geen sporen na.

Nog meer tijdelijkheid; behang van zulke dunne kwaliteit dat het plooien trekt als het een hoek om moet, de dungeschilderde plinten en de afgezaagde gasbuis waarvan een restje in dezelfde kleur als het behang. Het stond te wachten op de uiteindelijke verwijdering die maar niet wilde komen. Maar je wist maar nooit. Zelfs niet als je wakker werd.

Fonofotografie 28

Moshe Brakha:  Richie Havens - The End of the Beginning

Mendocino

Ik weet zeker dat hier spiegelgladde witmarmeren tegels op de vloer liggen, de kachel op 19 staat en het volume van Peter Gerhold’s orgel op huiskamersterkte is afgesteld. We horen de wat tragere, Duitse versie van ‘Mendocino’, oorspronkelijk een hit van het Sir Douglas Quintet uit Texas (1969).

Peter’s gezicht straalt uit dat het niet om zomaar deuntjes spelen gaat. Muziek is niet plezierig, maar een hindernis die je moet nemen, zoals alle grote muzikanten laten zien. Zijn rode hemd en die kussens zorgen voor wat warmte in deze koelcel. Ik probeer me voor te stellen hoe dat voelt, een orgel naast een bed. Even wachten tot hij z’n hoofd naar achteren trekt en je die koekoeksklok er ook nog op hebt. Past perfect bij dat sneeuwlandschap met die schijn van eeuwigheidswaarde van Bob Ross. Alles klopt.

In het Duits heeft 'Mendocino' een andere strekking. De zanger beklaagt zich dat hij dat meisje uit Mendocino maar niet terug kan vinden, iedere dag rijdt hij heen en weer. Niemand kent haar. Sir Douglas had het meer over “Fast talkin’ guys with strange red eyes, have put things in your head and started your mind to wonderin”.

Dit is Gerhold waarschijnlijk niet bekend of misschien heeft hij z’n leven gebeterd. Nu kijkt hij als een Jehova getuige die alles beter weet. Of het is de concentratie. Een voorloper van Joke Meijer uit Vlaardingen, die furore maakte met haar orgel tijdens de coronacrisis op Youtube. Je zet de ritmebox aan, stelt de echo in en bemoeit je alleen met de melodie. Geen frikbillen, alles binnen de lijntjes en het zal goedkomen.

Nu snel naar: “Der alte Jäger von Silbertanen Tal”, of toch “Ich kom heut Nacht mit Rosen zu dir”? Past wel bij die kussens en dat ijslandschap. Gezelli !